زيست مجردانه در تهران مطالعه‌اي به روش نظريه مبنايي

تصميم افراد به زندگي مستقل از خانواده و عملي كردن آن، در سال‌هاي اخير به يكي از فرايندهاي برجسته و قابل اعتنا در شهرهاي بزرگ ايران تبديل شده است؛ طبق آمار غيررسمي اعلام‌شده از سوي مديركل فرهنگي سازمان ملي جوانان در شهريورماه سال 90، حدود 27 درصد جوانان در كلان‌شهرهاي كشور زندگي مستقل از خانواده دارند، اين نرخ در تهران به 30 درصد مي‌رسد و اين آمار در حال افزايش است. تحقيق منتهي به اين مقاله به مطالعه‌ ابعاد گوناگون اين سبك زندگي با استفاده از گراندد تئوري پرداخته و در پي ارائه‌ توصيفي فربه از آن بوده است. در اين كار كوشيده‌ايم با استفاده از فن مصاحبه به ديدگاه‌هاي افرادي كه اين نحو زندگي را در پيش گرفته‌اند نزديك شويم و به تاريخچه‌ زندگي آنان دست يابيم تا نحوه‌ هويت‌يابي، استراتژي‌هاي مختلف افراد و خانواده‌ها در مواجهه با مسائل زندگي مستقل، جريان‌هاي منتهي به آن و عوامل تأثيرگذار بر اين اقدام را شناسايي كنيم. در اين كار در مرحله كدگذاري محوري با استفاده از خانواده كدگذاري معرفي‌شده توسط استراس و كوربين، زمينه‌ها، علل، استراتژي‌ها و پيامدهاي زندگي مستقل از خانواده را از مصاحبه‌ها استخراج كرديم و با وام گرفتن از خانواده‌هاي كدگذاري ديگر، مرحله‌ انتقالي و عناصر هم‌نشين با اين نحو زندگي را نيز نشان داده‌ايم. در پايان در مرحله‌ كدگذاري انتخابي سه خطّ روايي مختلف را با محوريت استقلال و تأثيرگذاري جدي شهر تهران از خلال مصاحبه‌ها تشخيص داده و ذكر كرده‌ايم.