باستانشناسي جنايي رويكردي انسان شناختي در بازيابي و بازشناسي مواد مجرمانه

مشاهده­ خشونت‌­هايي چون جنگ‌­ها و نسل­ كشي‌­ها كه در پايان قرن نوزدهم اوج گرفته بود، متخصصان بسياري را واداشت تا براي شناخت و كاهش درد انسان تلاش كنند. باستان­‌شناسان نيز با استفاده از تخصص خود يعني بازيابي مدارك مادي مربوط به گذشته در بسترهاي انساني و خوانش آن­ها به اين حوزه وارد شدند. باستان­‌شناسي با كاوش گورهاي دسته‌­جمعي به بسترهاي مجرمانه پرداخت و به سرعت توانست به عنوان دانشي با كارايي در زمينه­ بازيابي و بازسازي جنايت‌هاي روي‌داده شناخته شود و در نهايت شاخه‌­اي به نام باستا‌ن‌شناسي جنايي شكل گرفت. در ايران تاكنون به اين گرايش از باستان­‌شناسي معاصر توجه نشده است. اين نوشتار مي‌كوشد با بررسي فعاليت­‌هاي صورت‌گرفته و مصاحبه با متخصصاني كه با استفاده از اين رويكرد علمي در شناخت و حل ‌و فصل جنايت­‌ها تأثيرگذار هستند به معرفي اين گرايش از باستان­‌شناسي بپردازد و ديدگاه­‌هاي موجود در اين حوزه را مورد سنجش قرار دهد تا علاوه با ايجاد دركي جديد از نقش باستان­‌شناسي معاصر در حل مسائل جوامع انساني به چرايي عدم استفاده از باستان‌شناسي جنايي در جامعه دانشگاهي ايران بپردازد. باستان­‌شناسي در اين راستا با استفاده از قابليت‌هاي خود در زمينه­ بازيابي دقيق و بازسازي خشونت روي‌داده توانسته است در بررسي پرونده­ هاي جنايي موجود كمك كرده و تعريفي باستان­‌شناسانه از جنايت ارائه كند.