تحليل علم حصولي از منظر معرفت‌شناختي

از آن‌جا كه در بعد معرفت‌شناختي، محوريت با ذهن و فاعل شناسا است و قوام علم حصولي نيز به صورت ذهني و شيء خارجي است، بر اين اساس، بررسي معرفت‌شناسانه‌ي علم حصولي در سه بخش رابطه‌ي ذهن با صورت ذهني و شيء خارجي به شكل توأمان، رابطه‌ي­ ذهن با صورت ذهني و نسبت ذهن با شيء خارجي انجام مي‌شود. با توجه به تقسيم اجمالي علم حصولي به دو نظريه‌ي شبح و عينيت ماهوي، تقسيم سه­ گانه‌ي بالا در مورد هر يك از اين دو نظريه به شكل مجزا صورت مي‌گيرد. بررسي معرفت‌شناختي علم حصولي با نظم فوق، فتح بابي براي انسجام بيشتر مباحث در اين زمينه خواهد بود. بر اساس اين نظم و با تكيه بر نظريات موجود در فلسفه‌ي اسلامي و همچنين تحليل عقلاني در بُعد اول، ناتواني ذهن در دستيابي به شيء خارجي اثبات مي‌شود. در بُعد دوم، روشن مي‌شود كه حكايتگري در هيچ‌يك از دو قسم علم حصولي (شبح و عينيت ماهوي)، ذاتي نيست و در بُعد سوم، عقيم بودن علم‌ حصولي در اثبات صدق مبرهن مي‌شود. بر اين اساس، مهم‌ترين مشكل معرفت‌شناختيِ نظريه‌ي علم‌ حصولي ناتواني درارائه‌ي‌تصويري از ماهيت جهان‌خارجي‌محسوس تلقيمي‌گردد.

فاقد چكيده مي باشد