ايتالو ازووُ الگوي رمانپردازي مدرن در سالهاي اوليه قرن بيست ايتاليا

Italo Svevo: the model of psychoanalytic novel in Italy of Twentieth century

در ايتالياي قرن بيستم نويسندگاني چون پرتزوليني، پاپيني و ورگا با توجه به اينكه به ساختاررمان كلاسيك قرن نوزدهم متصل بوده و در سبك نوشتاري از لئوپاردي و مانتزوني تقليد كرده اند، در نوسازي ادبيات قرن بيستم و به خصوص رمان نقش خاصي ايفا نكرده اند، لذا رمان در قرن بيستم مي بايست با نياز فرهنگي و اجتماعي انسان عصر جديد آشنا باشد و اين همخواني به نظر برخي منتقدين فقط از طريق حركت به سمت رمان مدرن اروپا ممكن ا ست. ايتالو ازوو در اين سالها با پيروي از برخي تئوري هاي تفكر غربي در رمان خويش به بررسي رابطه فرد با ديگران در جامعه مدرن مي پردازد و بدين سان رمان ايشان داراي نوآوري هاي حائز اهميت است. اين مقاله ضمن پرداختن به شرايط و ويژگي هاي فعاليتهاي ادبي دهه سي قرن بيستم و با بررسي برخي نويسندگان مجله سولاريا سعي بر آن دارد شرايط فرهنگي و ادبي اي كه با آن جامعه ايتاليا به استقبال ايتالو ازووُ مي رود را مورد بررسي قرار دهد.

This research work tries to focus on cultural conditions and literary activities during the Thirties of the Twentieth century, when the work of Italo Svevo was received and revised by critics and those who were writing on Solaria magazine. No doubt, Svevo’s work provides a new model that following various European theories like those of Nietzsche, Freud, Karl Marx and finally Darwin, presents to us man with his general inability to create an satisfactory and normal relationship with others. Elio Vittorini is one of the Italian literary critics of the Twentieth century who feel the need for a renewal and radical literary innovation in the novel genre. He searches a radical change in the genre of the Italian novel in accordance with european models which can express various existential problems of modern human society where man finds himself involved in many difficulties every day. So, the absolute model of a psychoanalytic novel is offered by Italo Svevo.