جلو‌ه‌هاي تهران در دستار و گل سرخ: نقدي جغرافيايي بر پايتخت بر اساس ديد خارجي

Tehran in Le turban et la rose, a study of a stranger point of view with the geocritical approach

در سال‌هاي اخير مفهوم فضا در حوزه‌هاي تطبيقي بيش از پيش اهميت يافته و ادبيات تطبيقي نيز از رويكردهاي مكان‌محور بي‌بهره نمانده است. از سوي ديگر با وجود حجم گستردۀ مطالعات تطبيقي مكاني كه تاكنون در حوزۀ ادبيات انجام شده – كه از آن جمله مي‌توان به اسطورۀ تهران (1385) اشاره كرد- جاي خالي يك مطالعۀ همه‌جانبه دربارۀ شهر تهران احساس مي‌شود. يكي از جديدترين رويكرد‌هاي ادبيات تطبيقي، نقد جغر‌افيايي است. ويژگي‌هاي خاص اين نقد موجب شده‌استكه آن را در مطالعۀ حاضر به عنوان رويكرد پژوهشي انتخاب كنيم. در اين مقالۀ ديد يك خارجي نسبت به شهر تهران مورد بررسي قرار خواهد گرفت. اثر انتخابي ما، دستار و گل سرخ، شبيه به سفرنامه‌ است و با توجه به معاصر بودن آن و ارائۀ تصوير جديدي از شهر تهران، به عنوان موضوع پژوهش انتخاب شده است. در سايۀ روش تحقيقاتي وستفال، تلاش خواهيم كرد به جنبه‌هاي جديدي از مكان شهري بازنمايي ‌شده در اين اثر دست يابيم.

In recent years the concept of space in the comparative studies has become more important than ever. Comparative Literature also has been influenced by the space-based approaches. One of the most possible subject in this matter could be the study of a city and its multiple spaces. But, there has not been enough literary researches about the city of Tehran (we appreciate nevertheless اسطوره ي تهران the myth of Tehran by Jalal Sattari). One of the newest approaches in space-based comparative literature is the geography criticism. Its Special features give it the aspect of an original approach and make it our selected research method in this article. In this paper, the stranger point of view towards Tehran will be examined in Le turban et la rose, written by François Nicoullaud, the former french ambassador in Iran. The purpose of this research is to find the particular look that the writer has had to this city.