مطالعه پروتزسازي گفتماني : چرا دروغ روايتي پروتزي است؟

Study of making prostheses in discourse; why does narrative lie make prostheses?

براي تبيين چگونگي عملكرد دروغ بهعنوان پروتز ابتدا به تعريف پروتز و كاركرد آن در حوزۀ گفتمان ميپردازيم. با استفاده از نظريۀ امبرتو اكو از پروتز و نقش آن در گفتمان، نشان خواهيم داد كه دروغ به عنوان يك نظام گفتماني، ويژگيهاي مشتركي با پروتز دارد. مسئلۀ اين مقاله اين است كه ببينيم چگونه گفتمان وجه پروتزي مييابد و به دنبال آن دروغ نيز به عنوان يك پروتز سبب خروج گفتمان از مسير اصلي خود و ايجاد فضايي رخدادي و تخيلي كه فراكنشي است، ميگردد. با توجه به توضيحات فوق به بررسي اين دو فرضيه ميپردازيم ؛ گفتمان با استفاده از دروغ سبب تغيير نظام افقي روايت به نظام عمودي گشته و به اين ترتيب برنامۀ كنشي به جرياني فراكنشي تغيير مييابد. اين مهم در سه داستان كوتاه زاغ و روباه ، چوپان دروغگو و دختر شير فروش و كوزه شير بررسي ميگردد. هدف اين مقاله بررسي جايگاه پروتز در گفتمان روايي و همچنين تحليل كاركرد پروتزي دروغ است.

To explain how lie functions as prosthesis, first we need to define prosthesis and its function in the domain of discourse. According to Eco's theory of prosthesis and its function in discourse, We show that lie as a discourse has common characteristics with prosthesis. This article examines how discourse functions as prosthesis and as a result lie as a prosthesis makes the exit of discourse out of its mainstream and creates an event and imaginary space which is meta-action. According to the above mentioned matters, these two hypotheses will be studied; discourse with the use of lie changes horizontal system of story to vertical system and as a result, the action plan change into a meta-action one. This survey has been done in three folk tales; the crow and fox, boy who cried wolf and the milk seller girl and milk jug.