اثر مهاجرت و شهرنشيني بر اشتغال غيررسمي در مناطق مختلف ايران (روش شاخص هاي چندگانه-علل چندگانه (MIMIC))

در طول دهه هاي اخير اشتغال غيررسمي در كشور، با نسبت متفاوت در مناطق مختلف گسترش يافته است. در راستاي تبيين بخشي از اين گستردگي، اين تحقيق در صدد آن است كه با استفاده از نظريات مهاجرت، به بررسي نقش مهاجرت و شهرنشيني به كلان شهرهاي توسعه يافته تر ايران در گسترش اشتغال غيررسمي در آن ها، از طريق روش شاخص هاي چندگانه-علل چندگانه در رويكرد مدل سازي معادلات ساختاري بپردازد. همچنين در مدل سازي اشتغال غيررسمي، از برخي ويژگي هاي جمعيتي شاغلين غيررسمي شامل، نسبت افراد با تحصيلات پايين، سن بالا، روستايي بودن و جزء شاغلين زن بودن در يك منطقه نسبت به ساير مناطق كه يك منطقه را مستعد حجم اشتغال غير رسمي بالاتر مي كند، استفاده نموده ايم. با توجه به در دسترس بودن اطلاعات آمارنامه هاي استاني و كشوري و سر شماري هاي عمومي نفوس و مسكن و طرح هاي آماري و پژوهشي مختلف تا سال 1385، از داده ها در دوره 1385-1355 استفاده گرديده است. نتايج حاصل از آزمون مدل بيانگر آن است كه مهاجرت و شهرنشيني به كلان شهرها و مناطق توسعه يافته تر باعث گسترش اشتغال غيررسمي در اين مناطق گرديده است. همچنين نتايج حاكي از آن است كه هرچه نسبت جمعيت با ويژگي هاي مذكور در يك منطقه بالاتر باشد، اشتغال غير رسمي در آن منطقه بيشتر است.