اثر هشت هفته شناي منظم بر سطوح قلبي ماتريكس متالوپروتئنياز-2 و فاكتور رشد تبديل- بتا 1 در رت‌هاي ديابتي

مقدمه: فعاليت ورزشي منظم يك شيوه غيردارويي موثر در پيشگيري از مرگ و مير ناشي از بيماري‌هاي قلبي عروقي در بيماران ديابتي است. لذا هدف از تحقيق حاضر، بررسي اثر 8 هفته تمرين شنا بر سطوح قلبي ماتريكس متالوپروتئنياز-2 (MMP-2) و فاكتور رشد تبديل- بتا يك (TGF- β1) در رت‌هاي ديابتي بود. روش‌ها: 28 سر موش صحرايي نر ويستار به‌صورت تصادفي به 4 گروه (7 تايي) كنترل، ديابت، تمرين، ديابت- تمرين تقسيم شدند. ديابت با تزريق درون صفاقي آلوكسان (تزريق داخي صفاقي يك دوز،90 ميلي گرم/كيلوگرم) القا شد. حيوانات با تمرين شنا به‌مدت 5 تا 30 دقيقه در روز به‌مدت 8 هفته ورزش داده شدند و 72 ساعت پس از آخرين مداخله‌ها كشته شدند. فعاليت MMP-2 و سطوح TGF- β1 قلبي به‌ترتيب به روش زيموگرافي و الايزا تعيين شد. از آزمون آناليز واريانس يك راهه براي آناليز داده‌ها استفاده شد (0/05>p). يافته‌ها: القا ديابت منجر به افزايش معني‌دار سطوح TGF-β1 (001/0>P) و كاهش فعاليت MMP-2 (001/0>P) قلبي در مقايسه با گروه كنترل شد. به‌علاوه 8 هفته تمرين منظم شنا سطوح (TGF-β1(p=0/001 را به‌طور معني‌داري كاهش داد و فعاليت MMP-2 (p=0/001) را در رت‌هاي ديابتي تمرين نرمال نمود (0/005=P). نتيجه گيري: به نظر مي رسد تمرين منظم شنا پتانسيل درماني زيادي در مقابل آسيب قلبي ناشي از ديابت از طريق سركوب افزايش β1-TGF و تنظيم مثبت فعاليت 2-MMP دارد.