عنوان مقاله :
نقش تعهد فردي به ايمني در شكل‌دهي عملكرد ايمني كاركنان صف؛ مطالعۀ موردي در صنايع توليدي كوچك
عنوان به زبان ديگر :
The Role of Personal Commitment to Safety in Shaping Safety Performance of Front-Line Employees: a Case Study in Small Manufacturing Industries
پديد آورندگان :
شهيدي، رضا دانشگاه علوم پزشكي همدان - مركز تحقيقات ايمني و بهداشت شغلي گروه ارگونومي، همدان , دوريشي، ابراهيم دانشگاه علوم پزشكي همدان - مركز تحقيقات ايمني و بهداشت شغلي - گروه سلامت ايمني و محيط زيست ، همدان , مهدي نيا، محسن دانشگاه علوم پزشكي همدان - مركز تحقيقات دانشجويي ، همدان , ميرزايي، مصطفي دانشگاه علوم پزشكي همدان - مركز تحقيقات ايمني و بهداشت شغلي - گروه سلامت ايمني و محيط زيست ، همدان , شهيدي، رضا دانشگاه علوم پزشكي همدان - دانشكده بهداشت - گروه بهداشت حرفه اي - مركز تحقيقات ايمني و بهداشت شغلي، همدان
كليدواژه :
عملكرد ايمني , تعهد به ايمني , مدل‌سازي
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: فاكتورهاي سازماني، اجتماعي و فردي بسياري مي‌توانند عملكرد انسان را تحت‌تأثير قرار دهند. تعهد فردي به ايمني يكي از فاكتورهايي است كه در مطالعات قبلي كمتر به آن توجه شده است. هدف مطالعۀ حاضر بررسي نقش تعهد ايمني در شكل‌دهي عملكرد ايمني افراد است.
روش كار: مطالعۀ مقطعي حاضر بين 302 شاغل در چندين شركت توليدي كوچك واقع در استان‌هاي مركزي ايران انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از يك پرسش‌نامۀ محقق‌ساخته جمع‌آوري شد. براي تعيين نقش تعهد فردي به ايمني چندين فرضيه مطرح شد. براساس اين فرضيات، تعهد فردي بين فاكتورهاي سازماني و عملكرد ايمني، نقش ميانجي دارد. به‌منظور آزمون اين فرضيات از رويكرد مدل‌سازي معادلات ساختاري استفاده شد.
يافته‌ها: نتايج نشان داد تعهد فردي به ايمني، اثر مستقيمي بر ابعاد مختلف عملكرد ايمني دارد. تعهد مديريت به ايمني مهم‌ترين فاكتور سازماني اثرگذار بر تعهد فردي به ايمني است (0/01>P و ضريب مسير برابر با 0/257). محيط حمايتي ديگر فاكتور مهم در اين زمينه است (0/01>P و ضريب مسير برابر با 0/175). در مقابل، آموزش‌هاي ايمني اثر چنداني بر تعهد فردي ندارند (238/0=P) كه نشان‌دهندۀ ناكارآمدي و طراحي نامناسب آنها است.
نتيجه‌گيري: با ارتقاي سطح متغيرهاي سازماني و اجتماعي، از جمله تعهد مديريت به ايمني و محيط حمايتي، مي‌توان تعهد فردي به ايمني را افزايش داد و از اين طريق، عملكرد ايمني افراد را بهبود بخشيد.
چكيده لاتين :
Many organizational, social, and personal factors can affect safety performance of employees. Personal commitment to safety is another factor in this regard to which has been paid less attention in previous studies. The main objective of the present study is to investigate the role of this factor in shaping safety performance of employees.
Materials & Methods: This cross-sectional study was conducted among 302 workers from several small manufacturing industries in several provinces located in the center of Iran. Data were collected using a researcher-made questionnaire. In order to determine the role of personal commitment to safety, several hypotheses were defined. According to them, personal commitment to safety can mediate the effect of organizational factors on safety performance. Structural equation modeling (SEM) was employed for examining the hypotheses.
Results: The model demonstrated that personal commitment to safety has significant direct effect on safety performance. Management commitment to safety is the main factor affecting personal commitment to safety (P<0.01, path coefficient= 0.257). Supportive environment was another important factor in this regard (P<0.01, path coefficient= 0.175). In contrast, safety training had no significant effect on personal commitment to safety (P=0.328), demonstrating its poor designing.
Conclusion: Personal commitment to safety can be promoted by improving organization and social factors, such as management commitment to safety and supportive environment, which in turn would result in improvement of safety performance.
