حضور زنان در اسكندرنامه با روايتگري حكيم فردوسي

Women’s Presence in Eskandar-nāma as Narrated by Ferdowsi

بزرگترين منظومه­ ي حماسي قوم ايراني مجموعه ­اي از داستان، اسطوره و تاريخ است كه در آن همه­ ي اجزا به هم پيوند خورده ­اند، به گونه ­اي كه ناديده گرفتن يك جزء به ديگر اجزا آسيب مي­رساند و فردوسي سراينده­ي حكيمي است كه با شكوه تمام آفريدگار اين پيوستگي و زيبايي است. يكي از بخش­ هاي اين اثر عظيم، داستان اسكندر است كه از نگاه تاريخي با حمله به ايران، امپراتوري بزرگ هخامنشيان را در هم شكست و بزرگ­ترين گناه تاريخ حكومت خود را مرتكب شد، اما در شاهنامه­ ي فردوسي جلوه­ هاي ديگر گونه ­اي از كردار او نموده شده است كه از برجسته ­ترين آنها مي­توان به منش او در برابر زنان اشاره كرد. اين نوشته بر آن است تا با خوانشي زنانه ،اسكندر تاريخ را در كنار اسكندر شاهنامه بنشاند و به تحليل چنين رفتارهايي از يك جنگجوي بزرگ ،به روايت يك اثر حماسي بزرگتر، بپردازد.

Ferdowsi’s Šāh-nāma, Iranians’ greatest epic in verse, is comprised of stories, myths and historical events which are all interrelated and interwoven together, so that excluding or leaving out any part of it disintegrates the whole. Šāh-nāmaprovides one of the sources for the story of Alexander (Eskandar) the Great who invaded Iran and brought a debacle to the Achaemenids, and so did he commit his very sin of his ruling period. He is, however, a man of different credit as presented in Šāh-nāma. He is not an evil as a whole. His treatment of women is noteworthy. This article is to investigate his character through a rather feminine point of view and compare and contrast two warrior Alexanders; one as a historical character and one as introduced in Šāh-nāma.