روايت شناسي «داستان اكوان ديو»

Narratology of “Story of Akvān the Demon

يكي از مباحث مهمي كه در قرن بيستم مورد توجه قرار گرفت روايت شناسي است كه در معناي عام گذر از وضعيتي اوليه به سوي وضعيتي ثانويه است و كنش كنشگران بر اين مبنا صورت ميپذيرد. گريماس روايت شناسي ساختارگراست. او تلاشهاي فراواني جهت ارائه الگوهاي معين در زمينۀ روايت شناسي انجام داده است. روايت شناسي گريماس بر اساس ريخت شناسي حكايتهاي پراپ استوار است. در اين مقاله داستان اكوان ديو در شاهنامه بر اساس نظريۀ جديد روايتشناسي ساختار گرا و معني شناسانۀ گريماس بررسي شده است و نگارندگان به بررسي پيرنگ و الگوي كنشي گريماس و نيز تحليل اين داستان بر اساس مربع معنا شناسي او پرداخته اند.

Narratology is a noteworthy branch of twentieth century criticism, and the general concept of it is the transition from the initial position to the second position and it becomes the basis for the actors’ actions to take place on. Algirdas Julien Greimas, the semiotician narratologist, has done a lot to provide certain patterns in narratology. His narratology is based on Vladimir Propp's morphology of the tales. The present paper aims to investigate “Story of Akvān the Demon” in Ferdowsi's Shahnameh based on the actantial model of Grimas, and the researchers have studied the plot of the story through his semiotic square approach.