فرزندآوري به مثابه يك مسأله اجتماعي - فرهنگي: تأملي برساختگرايانه به عمل سزارين در شهر تبريز، ايران

معناي زايمان وراي فرايندهاي زيست پزشكي است كه در خلال آن رخ مي دهد. زايمان در صورت بندي تفكرات زنان نسبت به خودشان سهمي اساسي دارد و آثار چشمگيري بر سلامت مادر و اعضاي خانواده مي گذارد. چگونگي تعريف و برساخت فرزندآوري براي تمامي گروه هاي ذي نفع از جمله پزشكان حائز اهميت است. امروزه زايمان امري طبيعي نيست، بلكه به موضوعي براي مفهوم پردازي و مداخله پزشكي بدل شده است. شيوع عمل سزارين در سطح جهاني و در ايران مؤيد آن است كه زندگي زنان به شكل روزافزوني در حال پزشكي شدن است و زنان در دوره بارداري و زايمان بيش از پيش به دانش پزشكان وابسته ميشوند. اين مقاله با هدف مطالعه تغييرات صورت گرفته در نهاد فرزندآوري، عمل سزارين را يك مسأله اجتماعي فرهنگي قلمداد و بر عوامل مؤثر فرهنگي، عنصر آگاهي و تجارب زيسته در ارتباط - با مادري تصريح ميكند. اين مقاله با اتخاذ رويكرد برساختگرايي در انسان شناسي و با طرح سئوالاتي از جنسِ چگونگي از ماهيّت ميان ذهني، تعريفي و برساخت اجتماعي فرهنگي - مسائل مرتبط با زايمان از طريق عمل سزارين در ايران سخن ميگويد. در اين پژوهش، از روش كيفي براي گردآوري دادهها در شهر تبريز استفاده شده است و با استفاده از نوعي داده كاوي كيفي دادهها استخراج و تحليل شده اند. اين مقاله ضمن مرور پيشينه پژوهشي موضوعِ فرزندآوري و سزارين در انسان شناسي، نشان مي دهد كه فرزندآوري به طور اعم، و سزارين به طور اخص، يك برساخته اجتماعي فرهنگي بوده است.