مروري بر مطالعات انسان شناسي زيستي در باستان شناسي ايران (پارينه سنگي و نوسنگي)

شش دهه كاوش و بررسي باستان شناسي در ايران بيانگر اين نكته است كه گستره جغرافيايي امروزي ايران به طور حتم حداقل از دوران پليئستوسن جديد مكان زيست جوامع انساني بوده است. اگرچه دانش ما در خصوص جوامع انساني پيش از نوسنگي در ايران بسيار محدود است، ولي تعداد قابل توجهي از محوطه هاي باستاني منتسب به ادوار پس از نوسنگي در ايران داراي بقاياي اسكلت انساني هستند. عمده محوطه هاي كليدي باستاني در ايران مانند تپه حصار، گوهر تپه، تپه سيلك، تپه زاغه، شهر سوخته، حسنلو، گنج دره و غيره واجد بقاياي انساني بوده اند و بيشتر اين بقاياي انساني هرگز به طور كامل و صحيح مورد مطالعه قرار نگرفته اند. هدف از اين تحقيق ريشه يابي اين كمبود علمي در بدنه انسان شناسي و باستان شناسي ايران است. داده هاي اين پژوهش نشان مي دهند كه از عمده دلايل اين وضعيت مي توان به عدم وجود كافي متخصصين انسان شناسي زيستي در ايران، جدايي تاريخي انسان شناسي و باستان شناسي در مراكز آموزشي و نبود درك كافي از اهميت مطالعات انسان شناختي در تكميل پژوهش هاي باستان شناسي اشاره نمود.