بررسي ميزان تداوم نمادهاي مذهبي و خدايان عيلامي در روزگار هخامنشي

عصر ايلامي (عيلامي)، در مقام بخشي از تاريخ سرزمين ايران، اهميت بسزايي در مطالعات روشنگرانه ديگر دوره‌هاي تاريخي، از جمله هخامنشيان، دارد. باورهاي اعتقادي عيلاميان، كه خود به نوعي تلفيقي از عناصر حاصل از جبر جغرافيايي و همچنين ارتباط فرهنگي با بين‌النهرين و ريشه‌هاي تاريخي و قومي اين مردمان است، در روزگار پس از انقراض واحد سياسي تحت نام عيلام، نيز همچنان تداوم داشته است. هدف از پژوهش حاضر بررسي آن دسته از عناوين خدايان و همچنين نمادهاي مذهبي عيلامي است كه به دلايل متعددي در عصر هخامنشي و حتي پس از آن نيز محترم و بوده و حتي پرستش مي‌شده است. اين مقاله به دنبال پاسخ‌گويي به اين پرسش برآمده كه كدام يك از عناصر مذهبي و نمادين عيلامي در دوره هخامنشي مجدداً محترم بوده و پرستش مي‌شده است. بدين‌منظور با رويكرد توصيفي‌تحليلي به اثبات مي‌رساند كه خدايان و نمادهاي مذهبي عيلامي به صورت دگرديسي‌شده يا دست‌خورده در دوره هخامنشي، چه در آثار هنري و چه مستقيم، اهميت شاياني داشته‌اند.

Studying the Elamiteera, as an important period of the history of Persia, paves the way to study the other historical periods such as the Achaemenid. Studies reveal that religious beliefs of the Elamite, a complex outcome of their geographical, cultural and historical interactions with Mesopotamian civilization, survives even after the political extinction of Elam. This paper surveys those Elamite gods and religious Symbols that were still being respected and worshiped during the Achaemenid era and even after that period, due to various reasons .Based on a descriptive-analytical method of study, the paper concludes that Elamite gods and religious symbols were still being respected and worshiped during the Achaemenid era but in a transformed or distorted manner. and they were of a great importance, whether directly or symbolically in artworks.