رابطه اخلاق و عقل در انديشه‌ ديني موسي بن ميمون

در قرون وسطا، با قوّت گرفتن رويكردهاي فلسفي در ميان ربي‌هاي يهودي، اخلاق يهودي نيز رنگ و بوي فلسفي به خود گرفت. دل‌مشغولي فيلسوفان يهودي در آن زمان، نسبت ميان ايمان و عقل و پرسش از ماهيت خدا بود كه سبب پيدايش رويكردهاي اخلاقي متفاوتي مي‌شد. پاسخ به اين دو پرسش، به ترتيب، ميزان وابستگي اخلاق به تورات، و جايگاه اخلاق را مشخص مي‌كرد. در اين ميان، موسي بن ميمون، مهم‌ترين فيلسوف يهودي است كه در آثارش به تبيين ديدگاه‌هاي اخلاقي خود پرداخت. وي در تفسيري بر ميشنا مي‌كوشد نشان دهد اخلاق يهودي بر متن مقدس استوار است و در دلالة الحائرين ضمن فكور دانستن ذات خداوند (پاسخي كه به پرسش دوم مي‌دهد)، نشان مي‌دهد كه كمال انسان در ايمان اوست و اخلاق جز به عنوان مقدمه‌اي براي رسيدن به ايمان درست ارزشي ندارد. در اين مقاله، جايگاه اخلاق در انديشه ابن‌ميمون و مسايل مرتبط با آن را مي‌كاويم.

In the middle ages, with strong philosophical attitudes among Jewish rabbis, Jewish ethics became philosophical as well. At the time, Jewish philosophers were concerned with the relationship between faith, reason, and questioning the nature of God which resulted in different ethical attitudes. The answer to these two questions, in addition to the place of ethics, distinguishes the degree of its dependence on Torah (the Old Testament) as well. Moses Maimonides is the most important Jewish philosopher who discusses his own ethical views in his writings. His Commentary on Mishnah tries to show that Jewish ethics is based on the Holy Text. In the Guide for the Perplexed, knowing God as wise in essence, he explains that Human’s perfection is achieved through faith, and true value of ethics lays on its role as an introductory to true faith. This article studies Maimonides ’views on ethics and other related issues.