روابط بي نامتني بين غزلات حافظ و سايه (هوشنگ ابتهاج)

The Intertextual Relationship between Hafiz and Sayeh’s Sonnets

روابط بينامتني از جمله ي مباحث نوين ادبي است كه به كشف مناسبات معنايي، سبكي، جامعه‌شناسانه، و سير زمينه‌هاي شناختي و تحول آن‌ها در آثار ادبي مي‌انجامد. طبق نظريه ي بينامتنيت هيچ متني آزاد از متون ديگر نيست؛ متون با يكديگر مناسباتي دارند و هر متني با متن قبل و بعد از خود مرتبط است. موضوع مقاله ي پيش رو، بررسي روابط بينامتني غزل‌هاي حافظ و هوشنگ ابتهاج (سايه) است. از ميان شاعران غزل‌سراي معاصر هوشنگ ابتهاج از معدود شاعراني است كه غزل‌هايي شيوا و نزديك به سبك شاعران كلاسيك، به خصوص حافظ، دارد. پرسش بنيادين در اين مقاله آن است كه ميان غزل‌هاي ابتهاج (زبرمتن) با غزل‌هاي حافظ (زيرمتن) چه نوع رابطهي بينامتني‌اي بسامد بيشتر دارد؟

Among the modern literary topics one is the intertextuality that explores the semantic, stylistic and sociological relations in literary works, as well as the course of cognitive grounds and their evolutions. According to the theory of intertextuality, no context is independent of other ones; contexts are interrelated and bound to the contexts before and after them. This article aims to study the intertextual relations between the sonnets of Hafiz and Houshang Ebtehaj aka Sayeh. From among the Iranian contemporary sonneteers Sayeh is closer to classic poets and to Hafez in specific, regarding his fluency and stylistic composition. The question here is the intertextual frequency between Sayeh’s sonnets and Hafiz’s.