ساحت وحياني دين از منظر سنت‌گرايان و نوانديشان ديني معاصر ايران

منظور از ساحت وحياني دين، مجموعه ويژگي‌هايي است كه دين در بدو شكل‌گيري كسب مي‌كند. اين ساحت به طور معمول، شامل اموري همچون مباني ايماني، متون مقدس، سنت بنيان‌گذار، تعاليم و مناسكاوليه مي‌شود. انديشمندان روزگار ما مبتني بر خاستگاه‌هاي فكري خود، طيف وسيعي از ديدگاه‌ها را نسبت به اين امور دارند، به گونه‌اي كه در يك سر طيف، دين وحيانيْكامل، معصوم، خدشه‌ناپذير و ابدي انگاشته مي‌شود و در سر ديگر، به عكس، انساني، زماني و قبض‌ و بسط‌ پذير در نظر گرفته مي‌شود. ساحت وحياني دينْ شالوده و نظام يك دين را پايه‌ريزي مي‌كند؛ در نظر سنت‌گرايان، اين ساحت از دين، الاهي، مقدس و مقدّر است و ريشه در عالم جبروت، يعني در مبدأ و رجعت‌گاه آخرت‌شناسانه‌ي دين دارد. اما نوانديشان ديني اكثراً ويژگي‌هاي بشري را به اين ساحت نسبت مي‌دهند و آن را به‌منزله‌ي نهال دين تلقي مي‌كنند كه نگرش بنيان‌گذار دين به جهان را مي‌نماياند و پس از او رشد و تكامل مي‌يابد. در ادامه، به تطبيق مؤلفه‌هاي مهم اين ديدگاه‌ها پرداخته، اختلاف‌ها و شباهت‌هاي آن‌ها را فهرست مي‌كنيم.

فاقد چكيده مي باشد