سيماي فرماندة نظامي آرماني در اِسكندرنامه

از جمله درونمايه­ هاي قابل اعتنا در آثار ادب فارسي مقوله نظاميّات است. مُراد ما از نظاميات شامل آن اُموري مي­ شود كه در آن به اَمر و رأي نظامي پرداخته مي­ شود. شاعران حكيم فارسي زبان آنجا كه خواسته­ اند اثري حماسي بيافرينند يا حتي آنگاه كه به آفرينش اثري غير حماسي پرداخته­اند از بذل توجه به اين مهم غفلت نورزيده ­اند. يعني در انديشه­ هاي حكيمانة خود به مقولات جنگ و صُلح و آنچه به اين اُمور راجع است با دقتي زايد الوصف اهتمام ورزيده ­اند. نظامي گنجوي از سرآمدان عرصه ادبيات حكمي در ايران است. حجم آثار حكيم نظامي بسيار گسترده­تر از آن است كه بتوان موضوع نظاميّات را عموماً و نيز موضوع مقاله حاضر را اختصاصاً در آثار او در كسوت يك مقاله بررسي كرد. بنابراين براي بجا آوردن حق مطلب با محدود كردن حوزة بررسي در آثار اين حكيم پرآوازه تنها به يكي از آثار او يعني كتاب اسكندرنامه آن هم بخش شرفنامه بسنده شد. و بررسي اين موضوع را دركل انديشه حكيم فرزانه گنجه به فرصتي ديگر محول گرديد. نظامي در شرفنامه از مجموعه اسكندرنامه، اسكندر را فرماندهي آرماني قلمداد مي كند كه داراي مجموعه اي از صفات ايجابي و نيز بري از صفاتي سلبي است. در اين مقاله به اين دو گونه صفات متعارض پرداخته شده است. صفاتي كه تخلق بدانها اگر براي هر شهروند از مستح سنات شمرده شود قطعا براي نظاميان و بويژه فرماندهان نظامي از الزامات و بايسته­ هاي نظامي گري محسوب مي شود.

فاقد چكيده مي باشد