نقش پياده‌راه‌سازي در ارتقاء كيفيت اجتماعي شهر تهران (مطالعه موردي: پياده راه هفده شهريور)

خلق فضاي شهري مطلوب، مهم‌ترين اهداف شهرسازي معاصر است. در همين راستا، پياده‌راه‌ها با توجه به تأثير عميق خود در ارتقاء كيفيت زندگي شهري، اهميتي ويژه اي در ميان فضاهاي شهري دارند و از عناصر لازم در هويت‌بخشي به فضاي اجتماعي و فرهنگي در شهر مي باشند. بدين منظور پژوهش حاضر به بررسي نقش پياده‌راه هفده شهريور در كيفيت اجتماعي فضاي ميدان امام حسين (ع) تا ميدان شهدا مي‌پردازد. هدف از اين پژوهش، تجزيه‌ و تحليل ارتباط بين كيفيت فضاي شهري در پياده‌راه‌ (سرزندگي، خوانايي، نفوذپذيري و ايمني) ( به عنوان متغير مستقل) و تعاملات اجتماعي ( به عنوان متغير وابسته) مي باشد. روش پژوهش توصيفي – تحليلي و از نظر هدف كاربردي است. شيوه جمع‌آوري داده‌ها بر اساس پرسشنامه (با در نظر گرفتن ميزان روايي و پايايي موردقبول)، مشاهده و مصاحبه است. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران مراجعه در طول روز به اين محدوده به دست آمد كه شامل 376 نفر است و با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده پرسشنامه‌هاي موردنظر از عابران پياده و كاسب‌هاي موجود تكميل گرديد. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون‌هاي رابطه‌ايي پيرسون و رگرسيون خطي استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه از بين متغيرهاي مستقل پژوهش، تنها عامل خوانايي با كيفيت فضاي شهري پياده راه هفده شهريور در ارتباط معنادار بوده است و دو متغير سرزندگي و نفوذپذيري هنوز در پياده‌راه هفده شهريور به عنوان عوامل اثرگذار بر تعاملات اجتماعي بين مردم مؤثر نبوده و براي ارتقاء فضاي اجتماعي اين پياده‌راه توجه به اين عوامل لازم و ضروري است.