ساماندهي فضايي پايگاه‌هاي پشتيباني مديريت بحران با استفاده از تصميم‌گيري چند معياره فضايي. مطالعه موردي: منطقه 18 شهر تهران

مخاطرات طبيعي بخشي از جهان پيرامون ما بوده و هميشه يك خطر جدي براي توسعه به شمار رفته و خواهند رفت، به عبارتي زندگي بشر بدون در نظر گرفتن اين مخاطرات غيرقابل تصور خواهد بود. توسعه زندگي اجتماعي به ويژه شهرنشيني و گسترش روزافزون شهرها نيز ابعاد اين حوادث را وسعتي دوچندان بخشيده و همواره يكي از دغدغه‌هاي اصلي تمامي مديران شهري و شهروندان بررسي شيوه‌هاي مقابله با اين بحران‌ها بوده است. نكته‌ حائز اهميت اين است كه از وقوع بحران نمي‌توان جلوگيري كرد اما تمركز و توجه برنامه‌ريزي بحران شهرها در مرحله آمادگي مي‌تواند باعث كاهش تلفات انساني و خسارات مالي در اثر بروز سوانح ‌گردد. در اين بين پايگاه‌هاي پشتيباني مديريت بحران در فاز پيشگيري، آمادگي و مقابله در بحران‌هاي مختلف به‌ويژه بحران‌هاي طبيعي بزرگ نظير زلزله، در شهر تهران به عنوان پيشرو عمل مي‌نمايند كه طرح اوليه احداث اين پايگاه‌ها به دهه گذشته بازمي‌گردد. ترديدي وجود ندارد كه عملكرد كارآ و مؤثر اين پايگاه‌ها ارتباط زيادي با نحوه مكان‌يابي آنها در سطح شهر و مناطق شهري دارد به‌طوري‌كه علاوه بر تأمين ايمني پايگاه‌ بخصوص در برابر سوانح، امكان ارائه خدمات‌رساني مناسب به مناطق بحران‌ديده را با توجه حوزه عملكردي آن فراهم سازد. با توجه به اينكه يكي از عوامل اصلي در مديريت بحران، امداد در ساعات اوليه و روزهاي نخستين بحران بوده و همچنين نحوه امداد و حوزه عملكردي تحت پوشش آن نيز ملاك ديگري در فرماندهي و مديريت آن مي‌باشد، لذا پژوهش حاضر به دنبال ساماندهي مراكز خدمات پشتيباني مديريت بحران در موقعيت‌هاي بحراني در پهنه جنوب غرب تهران براي منطقه 18 بوده و برآنست با استفاده از تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چند معياره و روش تحليل فضايي (GIS)اين قابليت و توانمندي‌ها را مورد سنجش و ارزيابي قرار دهد.