توسعه گردشگري مناطق روستايي با تأكيد بر اولويت‌هاي سرمايه‌گذاري در زيرساخت‌ها (مطالعه موردي: استان آذربايجان شرقي)

گردشگري روستايي، يكي از مفاهيم و اشكال توسعه پايدار روستايي است كه در آن از منابع موجود در مناطق روستايي استفاده مي‌شود. اما انزواي جغرافيايي و محروميت در برخورداري‌ها باعث شده تا ظرفيت‌هاي فراوان اين مناطق راكد مانده و كمكي به تقويت بنيان‌هاي اجتماعي و اقتصادي جوامع محلي نكند. در اين راستا، هدف اين پژوهش شناسايي و اولويت‌بندي ضرورت‌هاي سرمايه‌گذاري در زيرساخت‌هاي روستاهاي گردشگر‌پذير استان استان آذربايجان‌شرقي، نقش سرمايه‌گذاري در توسعه گردشگري مناطق روستايي و همچنين رتبه‌بندي اين روستاها از نظر اولويت‌هاي سرمايه‌گذاري است. بنابراين پژوهش حاضر از نوع كاربردي و با رويكرد توصيفي تحليلي است. جامعه مورد مطالعه در اين پژوهش روستاهاي داراي جاذبه‌‌ي گردشگري استان آذربايجان شرقي بوده است كه از اين تعداد 48 روستا به روش تصادفي ساده انتخاب شده است. نتايج حاصل از يافته‌هاي پژوهش با استفاده از تحليل عاملي، 71 متغير را در قالب هشت عامل بارگذاري نمود. همچنين بررسي‌ها نشان داد كه سرمايه‌گذاري در زيرساخت‌ها منجر به افزايش بازديد گردشگران از اين‌ روستاها شده است. نتايج حاصل از پياده‌سازي مدل ويكور در زمينه‌ي رتبه‌بندي متغيرها از نظر ميزان ضرورت سرمايه‌گذاري نشان مي‌دهد كه بيشترين ضرورت سرمايهگذاري در رابطه با متغيرهاي رفاهي و خدماتي است. همچنين نتايج مدل در زمينه‌ي رتبه‌ روستاها نيز نشان داد كه با وجود برخورداري نسبي روستاهاي جنوبي استان ازنظر زيرساخت‌هاي گردشگري در مقايسه با روستاهاي شمالي، به دليل مراجعه بيشتر گردشگران به روستاهاي جنوبي، بيشترين كمبود از نظر امكانات و زيرساخت‌ها نيز در روستاهاي گردشگرپذير جنوب استان مشاهده مي‌شود. بنابراين جهت بهره‌مندي از مزاياي گردشگري در جهت توسعه‌ي اين مناطق، برنامه‌ريزان بايستي توجه خاصي به سرمايه‌گذاري‌هاي در زيرساخت‌هايي با كاركرد رفاهي و خدماتي و مطابق با نياز گردشگران و به‌تناسب نياز‌هاي محلي گردشگران اهميت داده شود.