بررسي و تبيين اولويت هاي برنامه ريزي فضايي در مناطق روستايي شهرستان قزوين

بروز نابرابري و عدم توجّه به روستاها طي دهه‌هاي اخير كه موجب ضعف و تسريع روند نابودي اين كانونهاي سكونت‌گاهي و ايجاد عدم تعادل فضايي درون ناحيه و يك‌سو شدن جريان خدمات، سرمايه، اطلاعات و جمعيّت به سمت كانون‌هاي شهري گرديده است، ضمن روبرو ساختن سكونتگاه‌هاي روستايي با دامنۀ حداكثري از فقر، نابرابري و عقب‌ماندگي مضاعف در قياس با ديگر مراكز جمعيّتي كشور، ضرورت برنامهريزي و آمايش فضا در مناطق روستايي را بيش از پيش ايجاب نموده است. از همين‌رو پژوهش حاضر نيز كه با هدف سنجش توسعه روستايي در دهستان‌هاي شهرستان قزوين انجام گرديد، يك پژوهش كاربردي است كه با بهره‌گيري از روش‌هاي تصميم‌گيري چندشاخصه فازي به انجام رسيده است. روش تحقيق توصيفي تحليلي و شيوه گردآوري اطلاعات از نوع كتابخانه‌ايي و ابزار جمع‌آوري با توجه به اهداف پژوهش مبتني بر داده‌ها و اطلاعات جداول و فرم‌هاي رايج آمارنامه سرشماري عمومي نفوس و مسكن (بويژه سالنامه‌ آماري سال1390 استان قزوين) بوده است. جامعه آماري پژوهش كل دهستان‌هاي شهرستان قزوين بوده است كه جهت سنجش سطح توسعه آن‌ها، 76 مولفه در قالب شاخص‌هاي توسعه‌ها از آمارنامه رسمي استان قزوين استخراج و با استفاده از تكنيك‌ وايكور فازي مورد بررسي قرار گرفت. تحليل يافته‌هاي پژوهش ضمن ترسيم يك فضاي منطقه‌ايي نابرابر در مناطق روستايي شهرستان قزوين و تخصيص ناعادلانه امكانات و خدمات روستايي، نشان داد كه در مجموع شاخص‌ها، دهستان‌هاي اقبال‌شرقي و اقبال‌غربي داراي بالاترين ميزان توسعه و دهستان‌هاي الموت پايين، خندان و الموت بالا، پايين‌ترين ميزان توسعه روستايي را دارا بوده‌اند. در پايان نيز جهت رفع عدم تعادل منطقه‌اي و برقراري عدالت اجتماعي در مناطق روستايي شهرستان‌ قزوين، پيشنهاداتي كاربردي ارائه گرديد و اولويت‌هاي توسعه به تفكيك دهستان تعيين گرديد.