آسيب‌شناسي برنامه‌هاي بالندگي هيئت علمي دانشگاه شهيد بهشتي

يكي از راهبردهاي ارتقاي كيفي دانشگاه‌ها توجه به رشد و بالندگي اعضاي هيئت علمي است. بر ‌اين اساس دانشگاه‌ها تلاش مي‌كنند تا با ارائه برنامه‌هايي به منظور بالندگي اعضاي هيئت علمي، گامي در‌ جهت ارتقاي كيفيت بردارند. علي‌رغم تاكيد فوق، استقبال اساتيد از برنامه‌هاي بالندگي هيئت علمي در‌ حد انتظار نبوده است و اين موضوع نيازمند مطالعه و رسيدگي است. از اين رو پژوهش حاضر با هدف ارتقاي برنامه‌هاي بالندگي هيئت علمي دانشگاه شهيد‌ بهشتي، درصدد شناسايي نقاط ضعف آن از ديدگاه اساتيد است. در‌ طرحي‌ كيفي و پديدارشناسانه، مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافته‌اي با 29 نفر از اساتيد دانشگاه شهيد بهشتي انجام و از آنان درباره نقاط ضعف برنامه‌هاي بالندگي هيئت علمي دانشگاه سوال شده است. مصاحبه‌هاي پياده‌سازي شده با استفاده از روش اشتراوسكوربين و در سه مرحله كدگذاري شدند. در نتيجه فرايند كدگذاري، چهارده نقطه ضعف براي برنامه‌هاي بالندگي شناسايي شدند كه عبارتند از: «بي‌توجهي به ابعاد گوناگون بالندگي هيئت علمي»، «بي‌نظمي در برنامه‌ها»، «بي‌توجهي به انگيزاننده‌هاي دروني»، «بي‌توجهي به تفاوت‌هاي فردي»، «اجرا‌ نشدن نيازسنجي»، «تعداد و تكرار كم برنامه‌ها»، «منعطف نبودن زمان برنامه‌ها»، «اطلاع‌رساني ضعيف»، «موضوعات نامناسب»، «محتواي نامناسب»، «روش‌هاي ياددهي-يادگيري غير‌اثربخش»، «تعامل و مشاركت پايين»، «نبود ‌سازوكارهاي كافي براي ارزيابي اثربخشي دوره» و «ضعف كانال‌هاي بازخورد». براي دستيابي به ديدگاهي جامع‌تر درباره برنامه‌هاي بالندگي هيئت علمي، نقاط ضعف شناسايي شده، در قالب عناصر برنامه‌ درسي طبقه‌بندي شدند و مورد بحث قرار‌ گرفتند. در مجموع بر اساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت برنامه‌هاي بالندگي هيئت علمي دانشگاه در هر چهار گروه هدف، محتوا، روش‌هاي ياددهي-يادگيري و روش‌هاي ارزيابي نياز به يك بازنگري اساسي دارد.