بررسي گرايش فلسفي ابن‌سينا در تفسير سورۀ اخلاص (توحيد)

ابن‌سينا سورۀ مباركۀ اخلاص را كه به توحيد هم شهرت دارد، با استفاده از مفاهيم و اصطلاحات رايج در فلسفه و با تكيه بر قواعد فلسفي و به روش دقيق برهاني تفسير كرده است. او به اين سوره كه محور بحث آن خداشناسي و توحيد است نگاهي فيلسوفانه دارد. او نه‌تنها بين آيات اين سوره كه بالاتر از آن حتي در بين كلمات به كاررفته در آن نظم و ترتّب عقلي مي‌بيند و دليل هر مطلبي را در ماقبل آن جستجو مي‌كند. او در متن تفسيري خود همۀ تلاش خود را صرف مي‌كند تا با استمداد از اصولي كه در نظام هستي‌شناسي خود به آن دست يافته است، اين نظام دقيق عقلي بين كلمات و آيات را آشكار سازد. ما در اين مقاله به تحليل روش تفسير ابن‌سينا از سورۀ اخلاص و قواعد عقلي كه او در معرفي ذات حق و شناخت او بهره گرفته است، مي‌پردازيم و ضمن آن، كارآمدي گرايش فلسفي در تبيين مقاصد اين سوره را مورد ارزيابي قرار داده، به محوري بودن آيۀ اول سورۀ اخلاص در معرفي خداي تعالي توجه داده و به همسويي كه بين عقل و شرع در آيات اين سوره وجود دارد، پي مي‌بريم.