تعيين شاخص‌هاي پايداري منابع محيط زيست در بخش كشاورزي شهرستان مشهد با استفاده از برنامه ريزي كسري فازي

محيط زيست يكي از اركان اصلي توسعه پايدار به شمار مي‌آيد در اين راستا تلاش مي‌شود فرايند توسعه به گونه‌اي هدايت شود كه ضمن حداكثر‌سازي ارزش افزوده فعاليت‌هاي اقتصادي، نظام طبيعت پويايي تعادلي خود را از دست ندهد. بنابراين با توجه به تأثير محيط زيست در زندگي و به طبع آن بقاي انسان، حفاظت از محيط زيست امري ضروري تلقي مي‌شود، لذا براي دست يابي به اين هدف شناخت مواردي كه پايداري منابع محيط زيست را فراهم مي‌كنند بديهي به نظر مي‌رسد. در اين مطالعه الگوي پايداري منابع كشاورزي در حفظ محيط زيست شهرستان مشهد با استفاده از مدل برنامه‌ريزي كسري فازي تعيين گرديد. اين مطالعه در دو سناريو مورد ارزيابي قرار گرفت در سناريو اول فرض گرديد كه از تمام زمين موجود استفاده گردد كه نتيجه مطالعه در اين قسمت نشان داد كه كشت محصولات جو، يونجه و ذرت علوفه‌اي بهترين الگوي بهينه كشت محصولات زراعي منطقه براي حفظ پايداري منابع محيط زيست مي‌باشد‌. در سناريو دوم فرض گرديد كه محصولات استراتژيك مانند گندم، جو در ليست محصولات قابل كشت وجود داشته باشند كه نتيجه مطالعه در اين قسمت نشان داد كه كشت محصولات گندم، جو و يونجه بهترين الگوي بهينه كشت محصولات زراعي منطقه براي حفظ پايداري منابع محيط زيست در آن منطقه مي‌باشد و همچنين نتايج مطالعه نشان داد كه ملزم نمودن كشاورزان به كشت محصولات استراتژيك گندم و جو در الگوي بهينه كشت كشاورز، باعث كاهش شاخص‌هاي پايداري منابع محيط زيست مي‌شود‌.