بررسي تاثير آموزش خودمراقبتي بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به ديابت

The Effectiveness of Self-Care Training on Quality of Life Among Elderlies With Diabetes

مقدمه: ديابت يك بيماري ناتوان كننده در سالمندان محسوب مي شود كه بر كيفيت زندگي آن ها تاثيرگذار است. خودمراقبتي بواسطه آموزش كليد كنترل ديابت است. هدف از اين تحقيق بررسي تاثير آموزش خودمراقبتي بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به ديابت بود. روش كار: نوع مطالعه يك مطالعه نيمه تجربي از نوع قبل و بعد با گروه شاهد بود. جامعه پژوهش را كليه سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو كه به مركز ديابت الزهراي اصفهان مراجعه مي كردند تشكيل مي دادند. در اين مطالعه از روش سرشماري استفاده و 64 نمونه واجد شرايط انتخاب گرديدند كه سپس با استفاده از نمونه گيري تصادفي ساده به طور مساوي در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسشنامه كيفيت زندگي سلامت سالمندان، آزمايش هموگلوبين گليكوزيله خون قبل و بعد از مداخله بود. برنامه مداخله در قالب شش جلسه آموزشي و برنامه خود مراقبتي طراحي و اجرا گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نسخه 19 نرم افزار SPSS و آزمون هاي من- ويتني، مجذورخي، آزمون تي مستقل و تي زوجي و آزمون آناليز كواريانس انجام پذيرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه در گروه مداخله ميانگين نمره كيفيت زندگي سلامت سالمندان مبتلا به ديابت بعد از انجام مداخله تفاوت معناداري با زمان قبل از آن داشته است (001/0 P <) ولي در گروه شاهد اين تفاوت معنادار نبود. بعد از مداخله ميانگين نمره HbA1c در گروه مداخله به طور معناداري كمتر از گروه شاهد شده بود (001/0 P <). نتيجه گيري: پژوهش حاضر نشان داد كه برنامه آموزشي خودمراقبتي موجب بهبود و ارتقاء كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به ديابت مي شود. بنابراين مي توان با اجراي برنامه هاي آموزش خود مراقبتي با استفاده از الگوهاي نوين آموزشي كيفيت زندگي اين گروه از سالمندان و سال هاي عمر فعال آنان را افزايش داد.

Introduction: Diabetes is a debilitating and common disease in elderlies, the prevalence of which is rapidly increasing; it becomes more severe with aging. Self-care training is the key to controlling diabetes. The aim of this study was performing self-care training program and evaluating its impact on the quality of life in elderlies with diabetes. Methods: The sampling technique was used to study 60 participants in two groups, who were randomly selected by drawing samples. Data collection tools included health status and quality of life in elderlies’ questionnaire, as well as blood glycosylated hemoglobin tests before and after the intervention. The training program was designed in six sessions. In this study, methods and statistical indicators such as frequency, Mann-Whitney, chi-squared, t-test and paired t-test, and analysis of covariance were used, and analysis was performed by version 19 of the SPSS software. Results: The results showed that the quality of life in the intervention group compared with the control group significantly increased (P < 0.001). The quality of life in the experimental group after the intervention than before the intervention significantly increased (P < 0.001), but in the control group there was no significant difference between the two assessments (P = 0.33). Conclusions: These studies showed that self-care training program improved and enhanced the quality of life in the elderlies with diabetes, and if these trainings are based on knowledge and use the teaching methods appropriate for elderlies with diabetes, they could pave the way for active aging