سنجش و اولويت‌بندي عوامل موثر بركشاورزي پايدار از ديدگاه مروجان جهاد كشاورزي استان اردبيل

رايج شدن كشاورزي متعارف، به ويژه پس از جنگ جهاني دوم به دليل به كارگيري نهاده‌هاي نوين كشاورزي سبب بالا رفتن بهره‌وري و بازدهي توليد محصولات كشاورزي و سبب تغييرات بسيار و پايين آمدن ريسك ذاتي فعاليت هاي كشاورزي شده، اما سبب وارد آمدن هزينه‌هاي قابل توجهي از قبيل فرسايش خاك سطحي، آلودگي آب‌هاي زير زميني، افول كشاورزي خانوادگي، غفلت روز افزون از شرايط‌كاري و معيشتي كارگران، هزينه‌هاي بالاي توليد و عدم هماهنگي شرايط اجتماعي و اقتصادي جوامع روستايي نيز شده است و در طي دودهه گذشته، بشر براي حل اين مشكلات؛ در پي يافتن راهكارهاي موثري بوده است كه يكي از آن‌ها حركت در جهت كشاورزي پايدار است. هدف اين مقاله سنجش و اولويت‌بندي عوامل موثر بر توسعه كشاورزي پايدار از ديدگاه مروجان جهاد كشاورزي استان اردبيل مي‌باشد. در اين تحقيق، روش كار به صورت پيمايشي بوده و اطلاعات از طريق پرسش‌نامه از 160 نفر از مروجان جهاد كشاورزي  استان‌اردبيل جمع‌آوري گرديده است. روايي صوري پرسش‌نامه توسط پانل متخصصان مورد تاييد قرار گرفت. مطالعه راهنما در منطقه مشابه جامعه آماري با تعداد30 پرسش نامه صورت گرفت و با داده‌هاي كسب شده و استفاده از فرمول ويژه كرونباخ آلفا در نرم افزار SPSS، پايايي پرسش‌نامه تحقيق 78/0بدست آمد. در داده‌هاي بدست آمده با استفاده از تكنيك AHP فازي مورد تحليل قرار گرفته‌اند. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه از بين عوامل موثر بر توسعه كشاورزي پايدار؛ عامل آموزشي در استان اردبيل، موثرترين عامل بوده و عوامل محيطي، فردي، اقتصادي و  روان‌شناختي در اولويت‌هاي بعدي قرار گرفتند.