كاربرد ژنتيك سيماي سرزمين در حفاظت و مديريت حيات‌وحش

امروزه تكه‌تكه شدن زيستگاه يك مشكل اساسي در حفاظت از محيط‌زيست است. حفظ ارتباط زيستگاه‌ها، نكته‌اي موردتوجه در بوم‌شناسي و حفاظت از تنوع گونه‌اي و ژنتيكي است. اين مقاله كاربرد ژنتيك سيماي سرزمين در حفاظت و مديريت حيات‌وحش را موردبررسي قرار مي‌دهد. ژنتيك سيماي سرزمين رشته جديدي است كه از تركيب اكولوژي سيماي سرزمين و ژنتيك جمعيت و        آمار مكاني تشكيل شده است. ژنتيك سيماي سرزمين در زيست‌شناسي حفاظت بسيار مورداستفاده قرار مي‌گيرد. همچنين ژنتيك سيماي سرزمين را مي‌تواند براي ارزيابي اثربخشي پروژه حفاظتي كه در حال حاضر وجود دارد مورداستفاده قرارداد. به‌عنوان‌مثال، اثر سازه‌هاي به وجود آمده در رودخانه‌ها بر روي جمعيت‌هاي ماهي را مي‌توان برآورد كرد و تفاوت روش‌هاي اتصال آن‌ها را مورد ارزيابي قرارداد. از سوي ديگر ژنتيك سيماي سرزمين را مي‌توان در برنامه‌ريزي يك پروژه جديد حفاظتي و مديريتي نيز بكار برد. روش‌هاي مطالعاتي مختلفي درزمينه ژنتيك سيماي سرزمين گونه‌ها وجود دارد كه به‌وسيله آن سيماي سرزمين مناسب براي گونه‌ها مي‌توان انتخاب كرد. ازجمله مي‌توان از نرم‌افزارهاي مختلف و همچنين روش‌هاي آماري، نشان گرهاي ملكولي و روش‌هاي ژنتيكي سيماي سرزمين مناسب براي گونه‌ها بكار برد. بنابراين ژنتيك سيماي سرزمين را به‌عنوان يك روش مناسب براي طراحي و كنترل اقدامات حفاظتي و مديريتي براي دوزيستان، خزندگان، حشرات، پرندگان قادر به پرواز، گياهان و ماهي‌هاي آب شيرين مي‌توان به كار برد.