نقد انتساب نظريۀ اين‌هماني ايمان و تصديق منطقي به ملاصدرا

مسئلۀ ماهيت ايمان و ارتباط آن با معرفت نظري از ديرباز مورد توجه فيلسوفان و متكلمان مسلمان بوده است. ملاصدرا در مواضع متعددي دربارۀ حقيقت ايمان و نسبت آن با تصديق منطقي سخن گفته است، كه برداشت بسياري از نويسندگان از كلام او اين بوده كه وي ايمان را با برهان و تصديق منطقي يكسان مي‌داند. در اين مقاله، مستنداتِ اين ديدگاه بررسي و به چالش كشيده شده است و نشان داده شده كه مقصود صدرالمتألهين از تصديق تصديقِ قلبي است و معرفتِ مد نظر او نيز منحصر به معرفت برهاني نيست. وي به مراتب مختلف ايمان و معرفت نظر داشته است. برخي عبارات وي بيانگر شروط لازم براي بالاترين مراتب ايمان است، نه مطلق ايمان. عدم تمايز ميان حقيقت ايمان و ايمانِ حقيقي در انديشۀ ملاصدرا و نيز بي‌اعتنايي به قراين كلام و نگرش تشكيكي او به حقيقتِ ايمان سبب تلقي نادرست و استنادات ناروا به ايشان شده است. اين مقاله با روش تحليلي ـ اسنادي سامان يافته است