خودگردايش پليمرهاي آزوي دومحيط‌دوست در محلول‌ها

پليمرهاي دومحيط‌دوست، از واحدهاي ساختاري آب‌دوست و آب‌گريز تشكيل مي‌شوند. گروه‌هاي آب‌دوست را مي‌توان با رنگ‌سازهاي آزو يا به‌طور معمول‌تر با اتصال به‌ساير بخش‌هاي پليمر وارد كرد. پليمرهاي آزوي دو‌محيط‌دوست شامل هوموپليمرها، كوپليمرهاي تصادفي، كوپليمرهاي دسته‌اي و پيوندي و پليمرهاي شبه‌ستاره‌اي، دنباله‌دار و درختي هستند. اين پليمرها به عنوان همتايان سنتزي تركيبات دومحيط‌دوست موجود در طبيعت مانند چربي‌ها و پروتئين‌ها حائز اهميت‌اند. پليمرهاي دومحيط‌دوست، به‌ويژه كوپليمرهاي دسته‌اي، مي‌توانند انواع مختلفي از انبوهه‌هاي منظم از قبيل ميسل‌ها و وزيكول‌ها را تشكيل دهند. در مقايسه با ميسل‌ها (از سطح‌فعال‌هاي سنتي)، به‌تازگي انبوهه‌هاي پليمري به‌دليل داشتن مزايايي نظير پايداري، چقرمگي و ميسلي‌شدن، بسته به حلال انتخابي شناخته شده‌اند. در بسياري از موارد، شكل‌شناسي انبوهه‌هاي پليمري و كاربرد آن در ارتباط نزديك با هم هستند. بنابراين، كنترل شكل‌شناسي انبوهه‌هاي كوپليمرهاي دسته‌اي از ارزش كاربردي بسياري برخوردار است. مواد پليمري خودگردايشي با ساختارهاي معين از قبيل نانوگوي‌ها، نانوميله‌ها، وزيكول‌ها، نانولايه‌ها و ساير نانوساختارها به‌دليل كاربردهاي بالقوه در مهندسي زيست‌پزشكي، الكترونيك و اپتيك مورد توجه بسيار قرار گرفته‌اند. ساختارهاي خودگردايشي پليمرهاي آزو، زماني كه تحت نور يا ساير محرك‌هاي خارجي قرار مي‌گيرند، مي‌توانند متحمل تغييرات ساختاري در حالت محلول يا جامد شوند. درك فرايند خودگردايش مي‌تواند به گسترش مواد نورپاسخگو با عملكردهاي جديد براي كاربردهاي آينده منجر شود. در اين مقاله، خودگردايش پليمرهاي آزوي دومحيط‌دوست در محلول مرور مي‌شود.