مروري بر غشاهاي پليمري به‌كار رفته در بازسازي هدايت‌شده بافت پيرادنداني: بخش 1

پريودنتيت از شايع‌ترين بيماري‌هاي دهان و دندان است كه به تخريب بافت‌هاي پيرادنداني منجر مي‌شود. در سال‌هاي اخير، روش‌هاي متفاوتي براي بازسازي اين بافت‌ها بررسي شده‌اند. بازسازي هدايت‌شده بافت، نوعي فن جراحي است كه با استفاده از غشا به‌طور فيزيكي از بافت آسيب‌ديده در برابر مهاجرت پرتعداد سلول‌هاي پرسرعت، نظير سلول‌هاي اپيتليوم و بافت همبند لثه، محافظت كرده و بستر مناسبي براي استقرار و تكثير سلول‌هاي بافت مدنظر داراي سرعت مهاجرت كمتر، مانند رباط پيرادنداني و استخوان آلوئول، فراهم مي‌كند. در اين مطالعه، انواع غشاهاي پليمري پركاربرد در بازسازي ضايعات پيرادنداني بر پايه پليمرهاي طبيعي و سنتزي معرفي شده‌اند. پليمرهاي طبيعي مرسوم، شامل پلي‌ساكاريدها و پلي‌پپتيدها بوده و پليمرهاي سنتزي معمولا بر پايه پلي‌استرها هستند. هر يك از اين پليمرها داراي معايب و مزايايي هستند. به‌عنوان مثال، اگرچه غشاهاي برپايه پليمرهاي طبيعي داراي خواص زيستي مناسبي هستند، ولي استحكام مكانيكي ‌آن‌ها معمولا كم و چرخه تخريب كوتاهي دارند. در مقابل، غشاهاي برپايه پليمرهاي سنتزي، از زيست‌تخريب‌پذيري قابل كنترل و استحكام مكانيكي مناسبي برخوردارند. با وجود اين، فعاليت زيستي ‌آن‌ها به خوبي پليمرهاي طبيعي نيست. همچنين در برخي از موارد، محصولات تخريب ‌آن‌ها مي‌توانند سبب بروز واكنش‌هاي التهابي جسم خارجي شود.