بررسي ارتباط فعاليت بدني با عوامل خطرساز سندرم متابوليك در نوجوانان: مطالعه قند و ليپيد تهران

مقدمه: فعاليت بدني (PA) به عنوان يك عامل تاثيرگذار مستقل بر بيماري‌هاي غير واگير از جمله سندرم متابوليك (MetS) محسوب مي‌شود. هدف اين مطالعه بررسي PA با MetS و اجزاي تشكيل دهنده آن در بين نوجوانان با وزن طبيعي و داراي اضافه وزن/ چاق در جمعيت مورد مطالعه قند و ليپيد تهران (TLGS) مي‌باشد. روش‌ها: در پژوهش مقطعي حاضر، 777 نوجوان در فاصله سني 18تا 12 سال از جمعيت TLGS به روش خوشه‌اي تصادفي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. افراد بر اساس نمايه توده بدني (BMI) با استفاده از منحني‌هاي صدك استاندارد ايراني مختص سن و جنس به دو گروه داراي وزن طبيعي (BMI زير صدك 85) و داراي اضافه وزن/ چاق (BMI بالاي صدك 85) تقسيم‌بندي شدند. پرسشنامه استاندارد فعاليت بدني طبق الگوي جهاني MAQ براي نوجوانان تكميل و سطح PA براساس شاخص MET مشخص گرديد. سندرم متابوليك نيز بر اساس معيار كوك تعريف شد. يافته‌ها: شيوع MetS در گروه داراي اضافه وزن/چاق بيشتر از افراد داراي وزن طبيعي بود(35% در مقابل 3%). افراد با وزن طبيعي، نسبت به افراد داراي اضافه وزن/ چاق فعال‌تر بودند (50% در مقابل 44%)، اين تفاوت از نظر آماري معني‌دار نبود. در گروه داراي وزن طبيعي، احتمال خطر كاهش HDL-C، در افراد با فعاليت بدني سبك قبل و بعد از تعديل عوامل مخدوش كننده بيشتر بود (به ترتيب 2/44 و 1/12 :95% CI 65/1 OR: ؛2/32 و 1/11 : 95%CI 62/1OR:). شانس خطر چاقي شكمي در گروه اضافه وزن/ چاق با فعاليت بدني سبك و متوسط صرفا پس از تعديل عوامل مخدوش كننده، بيشتر از افرادي بود كه فعاليت بدني سنگين داشتند (به ترتيب 1/08و 1/01 :95% CI 06/1OR:؛1/21و 1/07 :95%CI 11/1OR:). در جمعيت مورد مطالعه، PA با MetS ارتباط معني‌داري نداشت. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي اين پژوهش تائيد كننده ارتباط PA با برخي اجزاي تشكيل دهنده سندرم متابوليك از جمله HDL-C و اندازه دور كمر است.