ارزيابي شيوع ديابت نوع 2 و اختلال گلوكز ناشتا (IFG) در جمعيت 64-25 ساله ساكن پايگاه تحقيقات جمعيتي دانشگاه علوم پزشكي تهران

مقدمه: ديابت يكي از بيماريهاي مزمن شايع در جهان است كه از دلايل اصلي شيوع رو به افزايش آن تغيير در شيوه زندگي افراد مي باشد. در اين مطالعه، شيوع ديابت نوع 2 و اختلال گلولز ناشتا(IFG) بر طبق معيارهاي انجمن ديابت آمريكا در افراد ساكن منطقه 17 تهران مورد بررسي قرار گرفته است. روش ها: اين مطالعه، يك مطالعه مقطعي است كه با استفاده از الگوي مطالعه مونيكاي سازمان جهاني بهداشت بر روي 1573 نفر در محدوده سني 64-25 سال در 30 خوشه انتخاب شده در منطقه 17 تهران و با كمك مركز آمار ايران براساس سرشماري سال 1375 انجام شده است. براي همه نمونه ها پرسشنامه اي حاوي پرسش هاي دموگرافيك، تاريخچه پزشكي ابتلا به ديابت و فشار خون، مصرف دارو، آگاهي از بيماري و عادات زندگي به طريقه مصاحبه تكميل شد. قد و وزن و فشار خون به طريقه استاندارد، اندازه گيري شد. قند خون ناشتا با استفاده از روش آنزيمي (پارس آزمون) و دستگاه اتوآنالايزرHitachi 902 اندازه گيري شد. تعريف ديابت براساس معيار انجمن ديابت امريكا صورت گرفت. يافته ها: شيوع خام ديابت و IFG در جمعيت مورد مطالعه به ترتيب 10.9% و 5% و ميزان شيوع تطبيق داده شده با سن، بر طبق سرشماري سال 1375، به ترتيب 9.3% و 4.5% برآورد گرديد. شيوع ديابت و IFG با افزايش سن افزايش يافت. در همه گروه هاي سني شيوع ديابت وIFG در زنان بيشتر از مردان بود. حدود 8.9% از افراد ديابتي، قبل از انجام اين مطالعه از بيماري خود بي اطلاع بودند. شيوع ديابت و IFG در افرادي كه از نظر سابقه خانوادگي مثبت بودند در مقايسه با افراد بدون سابقه خانوادگي بيشتر بود. افراد مبتلا به ديابت ميانگين سني بالاتري داشتند. ميانگين مقادير نمايه توده بدني، دور كمر، نسبت دور كمر به باسن و ميزان فشار خون سيستوليك و دياستوليك در اين افراد بالاتر بود (p<0.05). نتيجه گيري: افزايش شيوع ديابت با بالا رفتن سن به ويژه در زنان و در افراد با سابقه خانوادگي مثبت ديابت قابل توجه است. اين مساله توجه به پيشگيري بيماران از طريق بهبود شيوه زندگي و آموزش را ضروري مي سازد.