مدل‌سازي اثر نانوذرات بر روي بهينه‌سازي فرآيند انحلال و خود انحرافي اسيد در مخازن كربناته و مقايسه آن با اسيد معمولي

سيالات در مناطق پرتراوا به نسبت محيط كم تراوا تحرك بيشتري دارند. بنابراين اسيد بيشتر به سمت اين مناطق مي‌رود اما واضح است كه مناطق كم تراوا نيازمند عمليات اسيدكاري هستند پس نياز به يك عامل منحرف كننده مانند نانوذرات است. انجام آزمايشات براي حالات و شرايط خاص در آزمايشگاه نيازمند زمان و هزينه است و چه بسا گاهي براي بهبود نتايج، يك آزمايش نيز چند بار تكرار شود. همچنين تاثير پارامترهاي خاص بر يكديگر و نتايج آزمايش نيز مشخص نيست پس به اين دلايل نياز به كار مدل‌سازي محسوس است و بايد انجام گيرد. در اين كار ابتدا شبيه‌سازي اسيد متعارف انجام شده است تا ميزان حجم مورد نياز براي رسوخ اوليه بدون ايجاد انحراف در اسيد به دست آيد. سپس اثر نانوذرات از قبيل تحرك نانوذره در محيط با توجه به تئوري حركت تصادفي ذرات در محيط مورد بررسي قرار گرفت و همچنين از مدلي براي اتصال و جدايش ذرات از سطوح نيز استفاده گرديد. نهايتا ژل با ايجاد مقاومت در مقابل لايه هاي پرتراوا باعث هدايت اسيد به سمت مناطق كم تراوا مي‌شود. براي ميزان ژله‌اي شدن اسيد بايد به ترم ايجاد تجمعات پرداخت. در انتها نيز با استفاده از مدل گرانروي كريگر ميزان تغيير در گرانروي سيال به دست مي‌آيد و اسيد ماهيت هدايت به سمت مناطق كم تراوا را به دست مي‌آورد. با توجه به نتايج، اسيد نانوذره‌اي باعث مي‌شود در حجم تزريق كمتري به رسوخ رسيده و اين بدين معنا است كه به نسبت اسيد معمولي عمليات بهينه‌تري وجود داشته است. در ادامه اين نكته كه افزودن نانوذرات به طور ميانگين حجم رسوخ را تا 50% كاهش مي‌دهد به‌دست مي‌آيد.