صور خيال در معلقه امروالقيس

Outstanding imagery in Imru 'al-Qais’s Mo’allaghe

بزرگترين هنر شاعران آميختن سخن به خيال و احساس است و تصوير، مهم ترين ابزار در اين هنر است. اين مقاله بر آن است تا به روش تحليل محتوا به اين سؤال اصلي پاسخ گويد كه شگردهاي تصويري در ذهن و زبان اين شاعر كدام است؟ و به طور خاص او كدام نوع از صور خيال را به كار گرفته است؟ امرؤ القيس به عنوان اولين شاعر صاحب معلقه مطرح است؛ و صور خيال در شعر وي از ويژگيهاي منحصر به فردي بر خوردار است. طيف خيال در اين معلقه عبارت است از تصوير از آثار به جا مانده از قبيله كوچ كرده معشوقه ها كه به توصيف آن منتهي مي شود و بيش از نيمي از كل قصيده را در بردارد، معشوقه در نظر امرؤ القيس با معناي معهود آن در شعر فارسي و عربي تفاوت بسيار دارد. در اقسام تصوير اين گونه نتيجه گيري مي شود كه هر دو نوع تصوير زباني و مجازي در اين شعر به نسبت مساوي به كار رفته، اما در تصاوير مجازي بسامد تشبيه بسيار بالاتر از استعاره و كنايه است و اغلب تشبيهات نيز از نوع مركب و حسي به حسي است.|

The greatest art of poets is to blend together word and flights of fancy; and portrayal is the most significant device in this art. This can be studies in every stylist poet.Using content analysis method, this article is to answer the principal question that which portrayal devices are in the poet’s mind and language, and in particular what kind of imagery he has utilized, and to analyze and investigate the poetic portrayals of the Bedouin poet who lived 14 centuries ago. Imru 'al-Qais is known as the first Mo’allaghe poet, and imagery in his poem features unique characteristics. fancy spectrum in this Mo’allaghe is pictures of the remainders of the migrated clan of sweethearts that ends up in its description and includes more than half of the entire ode, and in this part it has been explained that meaning of sweetheart in the eyes of Imru 'al-Qais differs with its traditional sense drastically. In the types of portrayals it is concluded that both lingual and metaphorical ones in this poem have been utilized in equal proportion, however, in metaphorical portrayals frequency of simile is much higher than metaphor and metonymy, and most of the similes are of compound and sensory-to-sensory essence