نسبت امر اجتماعي و امر طبيعي؛ همزيستي يا تقابل

پژوهش حاضر با در نظر گرفتن مسأله نسبت امر اجتماعي با امر طبيعي به‌طور عام و نسبت نظام معيشتي با محيط زيست به‌طور خاص، در پي فهم فرآيندهاي همزيستي و تقابل اين دو در بستر زندگي روزمره اجتماعات محلي است. در اين زمينه با اتخاذ رويكرد پديدارشناسانه و با انجام مصاحبه هاي عميق و بحث هاي گروهي متمركز، تجربه زيست كنشگران محلي از تعامل انسان با طبيعت بر مبناي مفهوم «كار» مورد پرسش قرار گرفته است. يافته ها حاكي از آن است كه نسبت امر اجتماعي و امر طبيعي در بستر زندگي روزمره سه رويكرد «همزيستي، تعامل بهره بردارانه و تقابل» را در پي داشته است. اين فرآيند به گونه اي رخ داده است كه امروزه تأمين معيشت بيشترين فشار را بر طبيعت وارد مي كند و اين تقابل بيشتر از هر زمان ديگري نمود پيدا كرده است. بنابراين توصيه مي شود؛ با آگاهي دهي و جامعه پذيري زيستي كنشگران اجتماعي، استفاده و مراقبت از طبيعت را با توجه به شاخص هاي الگوي معيشت پايدار، به عنوان يك خواسته و اراده جمعي تبديل شود؛ به‌طوري كه اقدام جمعي و مسؤوليت پذير از سوي همه افراد و نهادها، عامل پاسداري از محيط‌زيست تلقي شود؛ زيرا اقدام يك جانبه دولت و نهادهاي مربوطه چندان كارآمد نيست و يا در بدترين حالت، نتيجه‌ي معكوس و منفي خواهد داشت.