تحولات رويكرد دو عنصرى حقوق عرفى در نظريه و رويه ى قضايى بين المللى

Developments in the Two-element Approach of Customary Law In International Jurisprudence

بر اساس رويكرد سنتى منبعث از ماده ى 38 (1) (ب) اساس نامه ديوان بين المللى دادگسترى، يك قاعده ى عرفى متشكل از دو عنصر رويه ى دولت و اعتقاد حقوقى است. اين كه آيا رويكرد اخير به نحو يكسان در حوزه هاى حقوق بين الملل از جمله تجارت، هوا و فضا، حقوق بشر و حقوق بشردوستانه جارى مى شود، موضوع اين مقاله است. هم چنين به پاسخ اين پرسش مى پردازيم كه آيا قاعده ى عرفى آن با توجه به اقتضائات حقوق بين الملل از جمله نبود قوه ى قانون گذارى واحد مى باشد. نتيجه ى حاصل از نوشتار اين است كه شيوه ى سنتىِ دو عنصرى پاسخ گوى قلمروهاى حقوق بشر و حقوق بشردوستانه نيست و رويه ى قضايى بين المللى كيفرى نيز از ديگر رويكردها براى كشف قاعده ى عرفى در اين حوزه بهره برده است. اين امر به معناى نفى مطلق كاربرد رويكرد دو عنصرى نيست و در برخى قضايا نيز به شيوه ى سنتى استناد گرديده است.

Based on the traditional approach derived from Article 38 (1) (b) of the Statute of the International Court of Justice, a customary rule consists of two procedural elements of the state practice and a opinio juris. The subject of this article is whether the current approach is equally applicable in international law, including trade, air and space, human rights and humanitarian law. We also answer the question whether its customary rule is based on the requirements of international law, including the lack of a single legislative power. The result of the paper is that the traditional two-element approach does not respond to human rights and humanitarian law, and the international criminal justice system has also taken other approaches to discovering the rule of law in this area. This does not mean the absolute negation of the application of the two-element approach, and in some cases it is also cited in a traditional way.