جداسازي و بررسي برخي خصوصيات محرك رشدي باكتري‌هاي متحمل به نمك مولد پليمر از خاك‌هاي شور

گسترش شوري چالش بزرگي در بيشتر خاك‌هاي زراعي مناطق خشك و نيمه‌خشك مي‌باشد. اخيراٌ استفاده از روش‌هاي زيستي همانند استفاده از ريزجانداران خاكزي به منظور كاهش اثرات زيان‌بار شوري بر گياهان، اهميت زيادي پيدا كرده است. در اين مطالعه سعي شده است باكتري‌هاي متحمل به نمك از خاك‌هاي شور جداسازي گردند و خصوصيات محرك رشدي آنها همانند توانايي توليد اكسين، سيدروفور، سيانيدهيدروژن، مقاومت به خشكي و آزادسازي فسفر و پتاسيم از منبع نامحلول معدني، بررسي شود. از بين 20 جدايه متحمل به نمك مولد پليمر، بر اساس آزمون خاصيت محرك رشد گياه، در نهايت دو جدايه شماره 17 و 5 به‌عنوان جدايه برتر انتخاب شدند. نتايج نشان داد كه ميانگين مقدار پليمر از 0.8 تا 4.2 گرم بر ليتر متغير بود و بيشترين آن در جدايه 17 به دست آمد. اكثر جدايه‌ها قادر به توليد هاله نارنجي در محيط CAS-Agar بودند كه بيشترين مقدار سيدروفور در جدايه 5 با نسبت قطر هاله به كلني برابر با دو مشاهده شد. بيشترين ميزان توليد اكسين در جدايه شماره 17 با مقدار 8.14 ميلي‌گرم بر ليتر مشاهده شد. همچنين اين جدايه بالاترين توانايي آزادسازي پتاسيم معدني با مقدار 12.2 و 18.62 ميلي‌گرم بر ليتر به‌ترتيب در حضور و عدم حضور نمك داشت. اغلب جدايه‌ها مقاومت به خشكي در سطح 2 و 5 بار از خود نشان دادند. بيشترين مقاومت به خشكي در سطح 15بار در جدايه شماره 17 و 5 به‌ترتيب با 55.6 و 53.2 درصد كاهش رشد نسبت به محيط بدون تنش مشاهده شد. آزمايش‌هاي تعيين ترادف ژني SrRNA16 نشان داد كه جدايه 17 به ميزان 99.4 درصد با سويهDSM13 Bacillus licheniformis و جدايه 5 به ميزان99.57 درصد با سويه Bacillus megaterium NBRC 15308 قرابت فيلوژني دارند.