تأثير شوري ناشي از كلريد سديم و بور آب آبياري بر عملكرد و غلظت عناصر غذايي پرمصرف گياه خرفه

امروزه با افزايش جمعيت و نياز بيشتر به مواد غذايي بهره‌برداري از زمين‌هاي شور كه بخش زيادي از مناطق خشك و نيمه خشك را در برگرفته است، امري اجتناب ناپذير است. خرفه گياهي است هالوفيت، يكساله و علفي كه به خوبي در خاك‌هاي شور رشد مي‌كند. بور از عناصر ضروري در گياهان است و به مقدار كم مورد نياز گياهان است. با توجه به وسعت زمين‌هاي شور در ايران، گياه خرفه اين پتانسيل را دارد كه به عنوان يك گياه دارويي، سبزي و حتي علوفه در منابع خاك و آب شور مورد كشت قرار گيرد به منظور بررسي تأثير شوري ناشي از كلريد سديم و ميزان بور آب آبياري بر جذب عناصر غذايي گياه خرفه، آزمايشي به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با 35 تيمار و سه تكرار به صورت گلخانه‌اي اجرا گرديد. سطوح شوري ناشي از كلريد سديم آب آبياري شامل 0.5(شاهد)، 2.5، 5، 10، 15،20 و 25 دسي زيمنس بر متر و سطوح بور شامل صفر (شاهد)، 0.5، 1، 2و 4 ميلي‌گرم در ليتر بودند. نتايج نشان داد با افزايش ميزان شوري ناشي از كلريد سديم آب آبياري تا 2.5 دسي زيمنس بر متر، وزن تر و خشك و همچنين غلظت عناصر كلسيم، منيزيم در بخش هوايي گياه خرفه افزايش يافت ولي افزايش ميزان شوري به بيش از اين حد سبب كاهش اين صفات شد. غلظت عناصر نيتروژن، فسفر، پتاسيم در بخش هوايي گياه با افزايش شوري ناشي كلريد سديم كاهش يافت. با افزايش سطوح بور وزن تر و خشك بخش هوايي و غلظت عناصر غذايي نيتروژن، پتاسيم، كلسيم و منيزيم در بخش هوايي گياه خرفه كاهش ولي غلظت عنصر فسفر افزايش يافت. با توجه به نتايج اين مطالعه كشت گياه خرفه در مناطقي كه شوري نسبتاٌ بالا (2.5 دسي زيمنس بر متر) و بور آن كم باشد توصيه مي‌شود.