حكمراني در ايران، آسيب شناسي و ارائه راهبردها

حكمراني خوب ناظر بر نحوه اعمال قدرت و حاكميت است كه بر مبناي شاخص هاي مهمي همچون: حاكميت قانون، پاسخگويي، شفافيت در تصميم گيري ها و كنش ها، مسئوليت پذيري، نظارت قاعده مند و مستمر، نظارت پذيري، عدم تبعيض، عدم فساد و التزام و تعهد عمومي به اخلاق مدني تعريف مي شود. در جوامع پيچيده شونده امروز، حكمراني بايستي مقوله اي ناظر به روابط دو سويه، همكاري جويانه و اعتمادآميز بين حكومت و نهادهاي مدني و شهروندان تلقي شود، نه مقوله اي صرفاً حكومتي. در اين نوشتار، نگارنده درصدد است كه نخست، نگاهي آسيب شناسانه نسبت به فرايند حكمراني و نحوه ارتباط حكومت و نهادهاي مدني در ايران داشته باشد؛ سپس با استفاده از مباحث نظري، راهبردهايي در خصوص ايجاد و گسترش حكمراني خوب بر مبناي تعامل، همكاري جويي و مسئوليت پذيري دو سويه بين حكومت و نيروهاي اجتماعي و نهاد هاي مدني ارائه مي گردند