برآورد ريسك و نااطميناني شغلي در بازار كار ايران

دغدغه شغلي يكي از مهمترين معضلاتي است كه همواره، همراه با افراد بوده است. اقتصاد ايران نيز به فراخور سال هاي رونق و ركودي كه داشته، همواره با نوساناتي در بيكاري و نرخ اشتغال روبرو بوده است. در سال هاي اخير به واسطه تغييرات اساسي در ساختار اشتغال كشور، و همچنين ورود جمعيت دهه شصت به بازار كار از يك سو، و كمبود تقاضاي نيروي كار از سوي ديگر، نااطميناني شغلي و انتظار براي يافتن شغل در كشور افزايش يافته است. اين پژوهش با استفاده از روند داده هاي سري زماني مربوط به بازار كار كشور، و شاخص سازي موزون، نااطميناني و 1384 اندازه گيري - ريسك شغلي را براي دسته هاي مختلفي جنسي و جغرافيايي در دوره 1393 كرده است. با توجه به نتايج در سال هاي اخير نااطميناني شغلي براي اغلب دسته هاي مورد بررسي در سطح پاييني قرار داشته است. به گونه اي كه به صورت كلي اطمينان و پايداري شغلي در دوره 1384 روند نزولي شديد و پس از آن نسبتاً روند صعودي را تجربه كرده است. علاوه -1389 براين در سال هاي اخير زنان شهري و روستايي سطوح نااطميناني بالاتري از مردان و متوسط كشور را داشته اند، همچنين نااطميناني شغلي در روستاها بيش از شهرها بوده است. بررسي نااطميناني شغلي در استان هاي ايران نيز نشان از آن دارد كه مردان در استان هاي آذربايجان شرقي، گلستان و هرمزگان و زنان در استان هاي آذربايجان شرقي، خراسان رضوي و گيلان بالاترين سطح نااطميناني شغلي در دوره 1392-1384 را در مقايسه با ساير استان ها داشته اند.