اثربخشي درمان‌هاي شناختي-رفتاري و مثبت نگر بر عملكرد اجتماعي-انطباقي و فرسودگي تحصيلي دانش‌آموزان كمال‌گرا

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان هاي مثبت نگر  و شناختي-رفتاري  بر عملكرد اجتماعي-انطباقي و فرسودگي تحصيلي دانش آموزان كمال گرا  است. اين پژوهش آزمايشي، با طرح  پيش آزمون و پس آزمون و گروه كنترل انجام شد. جامعه آماري اين پژوهش شامل دانش آموزان دختر كمال گراي مدارس متوسطه شهر رشت در سال 1395 است. نمونه پژوهش 69 دانش آموز دختر كمال گرا  بود كه به صورت تصادفي به سه گروه (دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل) گمارده شدند. براي  جمع آوري داده ها، از مقياس كمال گرايي باليني استوبر، پرسش نامه عملكرد اجتماعي-انطباقي سالملاآرو و همكاران و مقياس فرسودگي تحصيلي پرايس و همكاران استفاده شد. گروه هاي آزمايش،  درمان هاي  مثبت نگر و  شناختيرفتاري را در 10 جلسه  دريافت كردند و گروه كنترل مداخله اي  نگرفت. نتايج  نشان داد كه درمان هاي  مثبت نگر و  شناختيرفتاري  در افزايش عملكرد اجتماعي-انطباقي  و كاهش  فرسودگي تحصيلي  دانش آموزان كمال گرا تأثير دارد.  بين  اثربخشي  دو درمان  تفاوتي  به دست نيامد. اين يافته ها بيان مي كند كه درمان مثبت نگر به اندازه درمان شناختي-رفتاري مؤثر است و مي توان از آن  به عنوان درمان جايگزين استفاده كرد.