اثربخشي برنامه آموزش شادكامي مبتني بر نظريه شناختي - رفتاري فوردايس بر كيفيت زندگي و توانايي تحمل آشفتگي زنان مبتلا به معلوليت جسمي - حركتي

Effectiveness of Happiness Training Program Based on Fordyce Cognitive Behavioral Theory on Quality of Life and Ability to Tolerate Disorders of Women with Physical-Motor Disabilities

مقدمه: معلوليت داراي ابعاد جسماني و روان‌شناختي است و همانطور كه سلامت جسمي فرد را تحت تأثير قرار مي‌دهد، سازگاري رواني- اجتماعي و سلامت رواني او را نيز متأثر مي‌سازد. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش شادكامي به شيوه شناختي- رفتاري فوردايس بر كيفيت زندگي و تحمل آشفتگي زنان با معلوليت جسمي- حركتي بود. روش كار: پژوهش حاضر آزمايشي از نوع نيمه تجربي است. جامعه آماري اين پژوهش، كليه زنان معلول جسمي- حركتي انجمن معلولين جسمي- حركتي شهرستان اردبيل بودند كه از بين آنها 30 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. بعد از اجراي پيش‌آزمون بر روي هر دو گروه، مداخله آزمايشي در طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي به صورت يك جلسه در هر هفته به اجرا در آمد و پس از اتمام برنامه درماني، پس‌آزمون اجرا گرديد. براي جمع آوري داده‌ها از پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني و مقياس تحمل آشفتگي سيمون و گاهر استفاده شد. براي تجزيه‌وتحليل داده‌هاي تحقيق حاضر از تحليل كوواريانس استفاده گرديد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه پس از آموزش شادكامي در ميانگين نمرات كيفيت زندگي و تحمل آشفتگي گروه‌هاي مداخله نسبت به گروه شاهد تفاوت معناداري وجود دارد. به طوري كه نمرات كيفيت زندگي و تحمل پريشاني گروه مداخله پس از آموزش شادكامي به شيوه شناختي-رفتاري فوردايس به صورت معناداري افزايش يافت (01/0 > P). نتيجه گيري: با توجه به نتايج به دست آمده مي‌توان گفت كه استفاده از آموزش شادكامي به شيوه شناختي - رفتاري فوردايس، مي‌تواند موجب بهبود كيفيت زندگي و تحمل پريشاني معلولين جسمي- حركتي شود.

Introduction: Disabilities have a physical and psychological dimension and as they affect one's physical health, they also affects psycho-social adjustment and psychological well-being. The aim of this study was to determine the Effectiveness of happiness training program based on Fordyce cognitive behavioral theory on quality of life and ability to tolerate the disorder in women with physical-motor disabilities. Methods: This study was quasi-experimental. The study population included all females with physical-motor disabilities registered at the Association of Physical-Motor Disabilities of Ardabil city, among which 30 were selected by the available sampling method and were randomly assigned to experimental and control groups. After running the pretest on both groups, the experimental intervention was carried out during 8 sessions of 90 minutes each and with one session per week. After completion of the treatment program, the post-test was taken. To collect the data, the World Health Organization Quality of Life Questionnaire and Simon and Gahr distress tolerance scale was used. Also, for data analysis, analysis of covariance was performed. Results: The results showed that there were significant differences between the two groups in mean scores of quality of life and distress tolerance after happiness training. The scores of quality of life and distress tolerance in the experimental group were significantly increased after the training of happiness based on the Fordyce cognitive behavioral theory (P>0/001). Conclusions: According to the obtained results, it could be suggested that training of happiness based on the Fordyce cognitive behavioral theory could improve the quality of life and ability to tolerate the disorder in females with physical-motor disabilities.