بررسي وضعيت توزيع درآمد در مناطق روستايي ايران

نابرابري توزيع درآمد در مناطق روستايي مشكلاتي از قبيل مهاجرت، افزايش ميزان حاشيه نشيني شهري، بيابانزايي در اثر خالي از سكنه شدن روستاها و ... را موجب مي شود. از اين رو ديدهباني روند تغييرات نابرابري درآمدي و تحليل آن در مناطق روستايي براي سياستگذاران در حوزه اقتصادي و اجتماعي بسيار حائز اهميت است. پژوهش حاضر ضمن محاسبه شاخصهاي نابرابري توزيع درآمد مناطق روستايي استانهاي ايران با استفاده از شاخص هاي جيني، تايل، اتكينسون و هوور، به بررسي روند آن طي سالهاي 94-1385 پرداخته است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه شاخص هاي توزيع درآمد در مناطق روستايي كشور، ضمن دارا بودن نوسان در طي سالهاي مورد بررسي روندي كاهشي را طي نموده است كه نشان دهنده كاهش نابرابري توزيع درآمد در اين مناطق است. نوسان شاخص حكايت از عدم توجه به برنامه هاي توسعه متوازن منطقه اي در سال هاي گذشته دارد. همچنين يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه شاخص هاي توزيع درآمد پس از اجراي قانون هدفمندي يارانه ها كاهش يافته، وليكن با گذر زمان مجدداً روندي افزايشي را آغاز نموده است كه خود دليلي بر عدم موفقيت سياست پرداخت نقدي يارانه ها در برقراري عدالت اجتماعي و توزيعي اقشار آسيب پذير جامعه است.