ويژگي برنامه درسي آموزش توسعه پايدار از منظر سيستم هاي سازگارشونده

حوزه مرتبط به علم پايداري به دنبال درك تعاملات پيچيده و پويا بين سيستم هاي طبيعي است. اين حوزه به دنبال تحول و توسعه سيستم ها به صورت پايدار است. قطعا يكي از كاركردهاي ضروري دانشگاه تعامل با اين سيستم ها و سازگار شدن با آنها است. چنان چه دانشگاه ها توان روبرو شدن با اين سيستم هاي بيروني را نداشته باشند محكوم به فنا هستند. دانشگاه براي انطباق با شرايط سيستم تحولي لازم دارد و در اين راستا بايد ساختارسنتي،فرايندها و…را تغيير دهد كه يكي از مولفه هاي آن تغيير در برنامه درسي است. برنامه درسي در چنين دانشگاهي اگر چه طبق نظريه سيستمي از زمينه ي محلي-بومي خود تبعيت مي كند اما داراي ويژگي هاي خاص خود نيز مي باشد. بنابراين مقاله حاضر بر آن است كه با توجه به اقدامات انجام شده در سطح جهاني در اين زمينه ويژگي برنامه درسي آموزش توسعه پايدار را از منظر سيستم سازگارشونده بيان كند. اين مطالعه نشان مي دهد برنامه درسي جوابگو به چنين سيستمي بايد مبتني بر رويكرد ميان رشته اي باشد و بر تحولات نظام هاي آموزش عالي در سراسر جهان در مواردي چون: تحول در يادگيري و نقش يادگيرنده؛ تحول در نوع آموزش و تاكيد بر آموزش حرفه اي و نظري به صورت تلفيقي، تحول در دانشگاه ها و نقش آن ها، تحول در نقش دانش، و تحول در برنامه هاي درسي استوار باشد.