عرفانگرايي در آثار مصطفي مستور

ما در اين مقاله در پي آن هستيم كه بدانيم سير عرفانگرايي در آثار مصطفي مستور چگونه است؟ اين عرفانگرايي چه مولفه هايي دارد و چگونه خود را در زبان آشكار ميكند؟ عرفانگرايي در آثار اين نويسنده معاصر از رهگذر سه ويژگي تكرار شونده به دست مي آيد كه عبارتند از: اصالت تجربه ديني ، شطح گونگي و شعر گونگي زبان . در كنار اين سه ويژگي اصلي سه ويژگي فرعي نيز در آثار او غالب است كه صبغه عرفانگرايي را در نوشته هاي او تقويت ميكند كه عبارتند از: رسيدن از عشق مجازي به عشق حقيقي ، شيوه روايتگري و عقلاي مجانين . در نوشته هاي مستور بيشتر عرفان سلبي غالب است تا ايجابي. استعاره ها در آثار او ناظر بر عرفان انفسي يا دروني است. مسير عرفانگرايي مستور در نوشته هايش در دهه 90 نسبت به دهه 80 رو به كاهش است و ميتوان گفت دهه 80 اوج دغدغه هاي عرفان اوست.