بررسي سبك شناسانه غزليّات وحشي بافقي

مولانا كمال الدين وحشي بافقي يكي از برجسته ترين سخن سرايان سده دهم هجري و از سرآمدان مكتب وقوع است كه در قالبهاي مختلف شعري، طبع آزمايي كرده و در همه اين قالبها، اشعار درخوري از خود برجاي گذاشته است. در اين پژوهش، قصد آن است كه با مروري گذرا در غزليات وحشي نمونه هايي از زيبايي و حسن و ملاحت را در شعر اين شاعر و عارف بزرگ دوره صفوي باز نماييم. شعر، آميزه اي از احساس و تخيّل است. وحشي ميكوشد كه اين حالت و تأثر ناشي از رويدادها را آن چنان كه براي خودش تجربه شده است، به ديگران منتقل كند. او چنان واژه ها را در بيان اين حالات به رستاخيز فرا ميخواند كه خواننده نيز از عواطف خويش براي همراه شدن با شاعر مايه ميگذارد. وحشي از شاعراني است كه در تمام گونه هاي شعري و قالبهاي مرسوم طبع آزمايي كرده است و در اغلب آنها استادي و توانايي خويش را نشان داده. او از نظر موضوعي به مساله هماهنگي رديف و مفهوم شعر دقت خاصي داشته است. بايد او را جزء آگاهترين شاعران نسبت به اهّميّت موسيقي كناري شعر دانست. بي هيچ شبهه اي وحشي بهترين گوينده طرز نو به شمار مي آيد. غزلهاي او اغلب كوتاه و معمولا از نه بيت بيشتر نيست. بكارگيري قافيه هاي متنوّع از سوي او به دليل خلاّقيّت هنري وي، ميزان زيباشناسي را در شعر او به سطح بالائي، ارتقا ميدهد.