جهت گيري اندازه دولت و سياست تثبيت در برنامه هاي ميان مدت توسعه كشور

فاقد عنوان لاتين

برنامه هاي تثبيت مورد نظر صندوق بين المللي پول اغلب متضمن كاهش مداخله اقتصادي دولت در بازارهاي داخلي و خارجي بوده كه از طريق كاهش مخارج دولت، كاهش يارانه ها و افزايش ماليات ها صورت مي گيرد. در اين تحقيق، روند تغييرات عملكرد و تركيب بودجه دولت و متغيرهاي سياست هاي مالي در دوره هاي زماني ميان مدت و بلند مدت مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج تحقيق نشان داد كه دولت ايران در بهبود جايگاه درآمدهاي مالياتي در بين منابع تامين كننده هزينه هاي خود، موفقيت هاي نسبي در برنامه 5 ساله دوم و چهارم توسعه كسب كرده است.در نگاه بلندمدت و مجموع چهار برنامه ميان مدت توسعه در ايران، عملكردهاي مربوط به منابع و مصارف عمومي بودجه دولت هم جهت با اهداف صورت گرفته است. اما شدت تحقق آن به ميزاني بوده كه دستيابي به اهداف برنامه هاي تثبيت را در دوره هاي زماني مورد انتظار دشوار ساخته است.

Stabilization programs of the IMF have been often underlying the reduction of the government's economic interference in the domestic and foreign markets through reduction in government expenditure, subsidies and increase in taxes. In this research, it was evaluated the performance changing process and combination of the government’s budget and fiscal variables in middle-term and long-term. The results of research showed the government has achieved relative successes in improving tax incomes status among resources of financing its own expenditures in second and fourth 5-years development plan. In the long-term viewpoint and sum of four plans, the performances and objectives of budget public uses and resources have been coordinate together; but its realized intensity was to the extent that made difficult the achieving stabilization plans objectives in different expected periods.