زن آرماني؛ زن فتانه در آثار: سيمين دانشور، شهرنوش پارسي‌پور،غزاله علي‌زاده، منيرو رواني‌پور و بلقيس سليماني

Ideal Woman; Seductive Woman in the Works of: Simin Daneshvar, Shahrnoosh Parsi Pour, Ghazaleh Alizadeh, Moniroo Ravani Pour, & Belgheis Solaimani

پرداختن به ادبيات داستاني كه خود به نوعي سرگذشت پرفراز و نشيب زندگي جوامع بشري است، در حقيقت هويدا ساختن انديشه‌هاي انساني نويسندگاني است كه برآنند تا بازتاب زندگاني اجتماعي و فردي مردمان عصر خويش را به تصوير كشند و در لابه‌لاي آن، خواسته‌ها، افتخارات، اندوه‌ها و دل‌تنگي‌هاي بشري را به نمايش بگذارند. در اين ميان نگارش داستان توسط زنان نشانه‌ي بسيار مهمي از تحول اجتماعي، فرهنگي و انساني است كه در عرصه‌ي زندگي زنان در ايران رخ داده است. زناني كه مي‌كوشند تا از زبان قشرهاي گوناگون جامعه، به بيان آلام، آرزوها و مطالبات جامعه انساني خويش بپردازند و تصويري را كه جامعه به واسطه شرايط براي آنان خلق مي‌كند، از زن فتانه تا زن آزماني به تصوير كشند. بدين منظور در اين مقاله كوشيده شده تا بر اساس شيوه تحليلي‌ ـ توصيفي به تبيين جايگاه زن در ادبيات داستاني معاصر ايران پرداخته شود.

Dealing with fiction which is somehow the story of the lives of human communities which are full of ups and downs, is in fact uncovering such human thoughts of its writers. Among these, women’s fiction writing is a prominent sign of the present revolutionized Iranian woman life in social, cultural, and humanistic aspects; the women who are trying to express the pains, desires, and demands of their own human community, as the mouthpiece of different layers of the society.In the present paper, with the approach of women’s dreams and desires in contemporary Iranian fiction, attempt has been made to investigate the works of three generations of woman writers.