نقش نظام تامين اجتماعي بر توسعه انساني در ايران

فاقد عنوان لاتين

گسترش پوشش هاي بيمه اي و حمايتي و نظام تامين اجتماعي سبب افزايش اميد به زندگي، بهبود وضعيت و كيفيت زندگي افراد، افزايش سطح فرهنگي و بهداشتي، كاهش فقر و متعادل نمودن توزيع درآمد، كاهش ريسك و نااطميناني نيروي كار در سالهاي آتي (بازنشستگي) و تاثير كلي آن در عرصه هاي مختلف زندگي (اقتصادي ـ اجتماعي) مي شود، لذا در مطالعه حاضر ارتباط تامين اجتماعي با شاخص توسعه انساني در ايران مورد بررسي قرار گرفته است. در اين تحقيق با استفاده از الگوهاي نظري و تجربي، بر اساس داده هاي سري زماني 89-1370 مدل مورد نظر برآورد شده است. نتايج برآورد مدل نشان ميدهد كه شاخص نسبت تعداد بيمه شدگان بيمه هاي اجتماعي به جمعيت فعال اقتصادي و نسبت مددجويان تحت پوشش به جمعيت فعال، داراي تاثير مثبت و معناداري بر شاخص توسعه انساني بوده، در نتيجه فرضيه تحقيق ـ مبني بر تاثير مثبت و معنادار شاخصهاي تامين اجتماعي بر توسعه انساني ايران ـ را تاييد مي نمايد، اما نسبت مستمري بگيران به جمعيت فعال اقتصادي داراي تاثير منفي بوده، در نتيجه، اين شاخص فرضيه تحقيق مبني بر تاثير مثبت پوشش بيمه اي بر شاخص HDI را رد مي نمايد. همچنين ساير عوامل تاثيرگذار (سرمايه انساني و توليد ناخالص داخلي) نيز داراي تاثير مثبت و معنادار بر شاخص توسعه انساني هستند. بنابراين نتايج در كل نشان مي دهد كه تامين اجتماعي مي تواند در كنار ساير عوامل در جامعه به بهبود شاخص توسعه انساني كمك نمايد. بنابراين براي بهبود شاخص توسعه انساني لازم است تا توجه بيشتري به پوشش هاي همگاني بيمه اي و حمايتي شود.

Extending the insurance coverage and protection, and social security system lead to an increase in life expectancy, improving the quality of individual lives, enhancing the cultural competency of healthcare, reduction of poverty, balancing the income distribution, risk reduction, uncertainty of the labor force in the coming years (retirement) ,and its overall impact on various aspects of life (economic and social). Therefore, in the present study the relation between social security and human development index in Iran is investigated. In this study, using experimental and theoretical models, based on time-series data of 1370-89, the model case is estimated. The results obtained from the estimation of the model show that the index of the ratio of the number of those insured by social security to the economically active population, and the proportion of the covered social-worker to the active population have positive and significance impact on the human development index, and as a result, approves the research hypothesis based on positive effect and significance of the social security indexes on human development in Iran. But the ratio of the pensioners to the economically active population has negative impact, and therefore the human development index rejects the research hypothesis based on positive effect of insurance coverage on HDI index